رفسنجان را باید ارائه کرد

به گزارش خانه خشتی، هفته نامه خانه خشتی کویر در یادداشت نخست خود نوشت: در نظر بگیرید فردی که می خواهد از پروژه ای که سال های روی آن کار کرده است در مقابل چندین داور قدر دفاع کند. در این شرایط تنها ابزار مهم و اثرگذار آن فرد برای جلب نظر داوران نحوه «پرزنت» کردن و یا ارائه کار خود است. طبعا این ارائه برای اثر بخشی و جلب نظر داوران از ویژگی هایی چون برجسته کردن مطالب و مفاهیم خاص، طراحی یک ساختاراثربخش، خودداری از پیچیده صحبت کردن، بر نکات مهم تسلط داشتن، تجهیزات مناسب را آماده کردن و… که همه این ها و بسیاری از موارد دیگر باید رعایت شود تا در مدت زمان بسیار کوتاه بهترین ارائه را از کار خود داشته باشد. به دیگر سخن باید آنقدر مسلط باشد که پروژه ای را چند سال روی آن کار کرده بتواند در مدت ۱۵ دقیقه معرفی کند و نمره قبولی را از داوران بگیرد. این را می توان از زاویه دیگر نیز نگریست. فرض کنید فردی چندین سال بر روی یک پروژه تحقیقاتی کار کرده است یا بر روی تولید محصولی ایده پردازی و تلاش کرده است اما به واسطه عدم ارائه آن هیچ کس از وجود آن با خبر نمی شود و آن طرح با تمام قابلیت هایش گرد فراموشی حتی برای مجری آن به خود می گیرد.
این تمثیل را دقیقا می توانیم برای معرفی یک شهر به کار ببریم. ما در شهری زندگی می کنیم پر از قابلیت ها و امکانات در ابعاد گوناگون. اگر این موارد در سطوح بالا ارائه نشود با شهری که هیچ کدام از این قابلیت ها را ندارد تفاوتی از نظر اثر بخشی شاید نداشته باشد. در حالی ممکن است یک شهر تنها برخوردار از حداقل ها باشد اما به واسطه ارائه اش از رهگذر برگزاری همایش های مختلف کشوری، جشنواره های هنری، لوکشین قرار دادن آن برای فیلم ها و سریال ها و نیز وجود خبرنگاران هوشمند مکتوب و تصویری شهره شده است و همین را روزنه ای برای پیشرفت خود قرار داده است. کارکرد این ارائه را می توان با تبلیغات نیز یکسان تلقی کرد. محصولی بی کیفیت با تبلیغات فراوان برندسازی می شود و پس از آگاهی از وجود آن اذهان ترغیب به استفاده و خرید می شوند اما محصولی با کیفیت بدون تبلیغات و برندسازی در حد ورشکستی و تعطیلی کارخانه اش ممکن است پیش رود.
این تمثیل ها حکایت شهر ماست. شهری با وجود امکانات و قابلیت های بالا ارائه های بسیار ضعیفی دارد. هر چند از ابزارهای ارائه آن چون جشنواره ها و همایش ها و شخصیت های اثر گذار کم ندارد نمونه آن را می توان به همایش ها و جشنواره های مختلف هنری در شهرک سرچشمه، تلاش برای برگزاری جشنواره فیلم فجر و آخرین آنها یعنی همایش رفسنجان تدبیر تلاش و توسعه و جشن ثبت ملی پسته و جشنواره کشوری بازیهای بومی محلی با تمام انتقاداتی که از حیث اجرایی به آن همایش وارد است اشاره کرد. اما با تمام اینها چرا همچنان رفسنجان از حیث ارائه ضعیف است؟! در کنار دلایل مختلف از جمله بالا بودن شدت «امر سیاسی» در این شهر از جمله سیاسی بودن و جهت گیری های پررنگ سیاسی در امور مختلف و همچنین ضعف های مدیریتی که خود نیز از جهت گیری های سیاسی بی بهره نیست می توان به دو عامل مهم و مغفول مانده دیگر اشاره کرد. یعنی خبرنگاران و فیلم و سریال. بدون تعارف باید گفت رفسنجان در حوزه خبرنگاری به ویژه خبرنگاری تصویری به اندازه ای ضعیف است که می توان گفت در این عرصه اصلا خبرنگار ندارد. هر چند خبرنگاران عرصه فضای مکتوب و فضای مجازی قابل قبول هستند اما ضعف در نوع نخست بسیار چشمگیر است. همین می شود که برای نمونه الاغی در یکی از روستاهای دورافتاده یک شهر زیر ماشین می رود و خبر آن از اخبار سراسری تلویزیون پخش می شود اما اتفاقات مهمی که در رفسنجان رخ می دهد خبررسانی تصویری نمی شود. یا نمونه دیگر آن شاهدیم که ایام خاص مثل نوروز چندین بار گزارش هایی از یک شهر نه چندان با قابلیت پخش می شود اما هیچ گاه خبری از رفسنجان نیست یا بسیار تا بسیار محدود است. اجازه بدهید یک نمونه را عرض کنم سال گذشته هر روز بلا استثنا برنامه «سلام ایران» رادیو ایران را شنونده بودم. در این برنامه در عرض یک سال بیش از ۱۰ مرتبه از کاشان گزارش هایی پخش شد که خبرنگاران آن شهر ارسال کرده بودند اما از کل استان کرمان در عرض یک سال تنها یک گزارش آن هم از شهر کرمان پخش شد. ابزار دیگری که بسیار در جهت ارائه قدرتمند است و کاملا در شهر ما مغفول مانده استفاده از فضاهای شهری و جاذبه های این شهر در لوکیشن های فیلم ها و سریال هاست در صورتی که تنها یکبار این اتفاق بیافتد از حیث ارائه شاید با ده ها همایش و جشنواره برابری کند.