کارهای بزرگ را به اهلش واگزارید

به گزارش “خانه خشتی”:

از آدم کوچک توقع کار بزرگ داشتن بی خردی و وانهادن کارهای خرد به افراد بزرگ، کفران نعمت است. تنها، قرار دادن افراد بزرگ در کارهای بزرگ و گذاشتن هر کس به فراخور توانش در جایگاهش عین عدل است.

این عدالت است که می تواند سایر شقوق عدالت را هم به دنبال بیاورد و الا اگر این عدالت شکل نگیرد از عدالت توزیعی کاری برنمی آید.اگر چه  توزیع نیازمند تولید امکانات است و اگر عدالت مدیریتی وجود نداشته باشد، امکانات رو به کاستی خواهد گذاشت و عملا امکان عدالت در توزیع هم از میان خواهد رفت. بزرگ ترین دوستی با جامعه نیز قرار دادن هر کس در جای خود است و بدترین نوع دشمنی هم همان است که در تاریخ می خوانیم که وقتی اسکندر ایران را مغلوب کرد، و برای استحکام پایه های حکومت خود در این سرزمین از مشاورانش مدد خواست گروهی او را به این خواندند که مردانشان را بکش و زنانشان را به اسیری ببر و گروهی آتش افکندن را در کتابخانه ها به او پیشنهاد دادند اما گروهی، چنان به او مشورت دادند که بدترین نوع دشمنی در حق مردم ایران و تاریخ ایران بود گفتند، کارهای بزرگ را به آدم های کوچک بسپار و بزرگان را پی کارهای کوچک روانه کن. آدم های کوچک از پس کار بزرگ برنمی آیند و کار را خراب می کنند و آدم های بزرگ دلسرد شده و به گوشه انزوا خواهند خزید و آن گاه تو ایمن از آنان خواهی توانست پایه های حکومت خود را استوار کنی چون از افراد کوچک گرفتارهم کاری ساخته نیست. مگر می شود با تیم کوتاه قامتان در بسکتبال به موفقیت رسید، نه، این عرصه بلندقامتان است، بزرگان را باید به کارهای بزرگ گمارد تا نتایج بزرگ هم به دست آید و همه از آن بهره ببرند و درست هم این است، در سایر کارها هم همین قاعده جاری است. والا از آدم کوچک هرگز نمی توان کارهای بزرگ انتظار داشت تا بتوان به نتایج آن دل بست. آدم های کوچک نه تنها خود توان کارهای بزرگ راندارند بلکه بزرگان را هم از انجام کار باز می دارند و از ره باطل رفتن، تمام جامعه آسیب می بیند و کارها همه به ورطه موازی کاری و ره باطل ختم می شوند . زیان انجام نشدن کار، به همه می رسد پس باید بپذیریم که کار را باید به کاردان لایق سپرد و از او جواب خواست و گرنه کسی که کار بلد نیست را چگونه جواب خواهی گرفت! یادمان باشد، برای فردای جامعه،افقی که تعیین شده است عاقلانه این است که هم خودمان با کشف استعدادهامان در مسیر بزرگی قرار گیریم و هم بپذیریم به بزرگان جامعه به اندازه توان خود کمک کنیم تا در روشن شدن افق های پیش رو به اندازه یک شمع سهم داشته باشیم. هم برای بزرگ شدن برنامه، محور و هدفمند تلاش کنیم و هم از کوچک ماندن و کارهای کوچک دامن بشوییم و به بلند قامتان نگاه کنیم تا شوق حرکت در ما پدید آید و ما را از برجای نشستن تا رفعت برخاستن و یا علی گفتن ،دین خود را به جامعه خود ادا کنیم که هم خدا راخوش آید و هم بندگان خدا را که این بندگان نیز همان نمایندگان خدا در روی زمینند که گاهی از آنها غافل می مانیم .اگر این جمله مولایمان که هرآنچه برخود می پسندیم به دیگران هم بپسندیم را آویزه گوش خود کنیم کشورمان خیلی زودتر گلستانی می شود  که در انتظارش هستیم .انشا الله

حیدر معصومی ریسه