به گزارش خانه خشتی ، سالگرد حمله ناجوانمردانه ناو وینسنس امریکا به مسافران مظلوم، بی‌دفاع و کودکان هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران فرا رسید و به همین بهانه هرسال ابعاد جدیدی از این جنایت هولناک، تعمدی و ضدانسانی امریکایی‌ها علیه ملت ایران روشن می‌شود.
زنان، کودکان و مردان بی‌دفاع و مسافران پرواز ۶۵۵ هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران هیچ گاه گمان نمی‌کردند حجم ددمنشی امریکایی‌ها آنقدر وسعت یافته باشد که با علم و اطلاع از مسافربری بودن هواپیمایشان، آن را هدف موشک قرار دهند و خم هم به ابرو نیاورند.
گرچه جنایت ۱۲ تیرماه ۶۷ امریکایی‌ها در آب‌های نیلگون خلیج فارس اولین و آخرین جنایت آنها نبود و از کشوری که فاجعه هیروشیما و ناکازاکی را به وجود آورده یا در جنگ‌های جهانی، حاضر به کشتار و قتل‌عام دسته جمعی میلیون‌ها انسان بی‌دفاع شده، یا جنایاتش در عراق، افغانستان و سوریه قابل کتمان نیست، می‌توان چنین انتظاری داشت، سردمداران کشوری که حتی به ملت خود برای اهداف پلیدش رحم نمی‌کنند و هنوز پاسخ درستی هم به افکار عمومی ملت خود در ماجرای انفجار ۱۱ سپتامبر نداده‌اند، نمی‌توان بیش از این انتظار داشت.
اما این بار موضوع متفاوت بود. جنایت ۱۲تیرماه ۶۷ امریکایی‌ها، جنایتی تمام‌عیار و آگاهانه بود، همان نکته‌ای که برخی خدمه ناو بعدها به آن اعتراف و اعلام کردند به دلیل منافع ایالات متحده جرئت بیان تعمدی بودن اشتباهشان را ندارند.
آری وینسنس سال‌ها بعد اوراق شد تا اثری از این سند جنایت باقی نماند و افکار عمومی نتوانند به بهانه وجود آن پرسش کنند و امریکایی‌ها ناچار به ارائه پاسخ یا اعتراف به اشتباه و تعمدی بودن این واقعه شوند.
هیچ چیز به اندازه اعطای نشان به کاپیتان راجرز ناخدای بی‌خدای این کشتی، دل ملت ایران را آتش نزد. آن زمان که به جای محاکمه این جنایتکار جنگی، به وی لقب و مدال افتخار دادند که هنوز هم بعد از سال‌ها به آن فخر می‌فروشد.
سازمان‌های مدعی حقوق بشر از سازمان ملل گرفته تا کمیسیون حقوق بشر و اتحادیه اروپا و تشکل‌های به ظاهر مدافع حقوق بشر که شب و روز از لزوم رعایت حقوق بشر سخن می‌گویند و حتی برای جانوران و گیاهان مراسم ختم و ابراز تاسف می‌گیرند، در این فاجعه چشم و گوش خود را بستند و برخی از آنان براثر فشار گسترده افکار عمومی تنها به ابراز تأسف بسنده کردند.
این بشرهای بی‌گناه به جرم جهان سومی بودن در آن زمان لابد حقوقی نداشتند که استیفا شود و همان دیه‌ای که بعد از ۱۰ سال پیگیری، پرداخت شد برای آنان کفایت می‌کرد! هیچ سازمان بین‌المللی مهمی تحقیق جامع و کاملی از این جنایت منتشر نکرد و سازمان ملل و شورای به ظاهر امنیت آن هم ذره‌ای مسئولیت و انسانیت در خود احساس نکرد که لااقل آن را محکوم کند.
امروز اما تداوم این کشتارهای دسته جمعی و نسل‌کشی در کشورهای مسلمان از سوی امریکایی‌ها و ایادی و دست پروردگانشان ابعاد دیگری یافته و بعد از جهنم ویتنام، نسل‌کشی مسلمانان در افغانستان و پاکستان، عراق و سوریه و بلاد دیگر اسلامی که مستقیم یا با واسطه از سوی استعمار و استکبار جهانی دنبال می‌شود، حرکت نسل کشی ضدانسانی از سوی گروهک تروریستی و منافق داعش در عراق به دنبال تداوم همان سیاست ضدانسانی امریکا و برخی حکومت‌های ارتجاع منطقه است.
جنایات تکفیری‌ها و داعش در شهرهای مختلف سوریه و اخیراً عراق این حقیقت را به جهانیان نشان داد که غرب به دنبال تفرقه، تنش و کشتار در بین مسلمانان و با استفاده از خود آنان است و نهادهای بین‌المللی نیز عنوان و مسئولیت خود را در این حوادث تا حد صدور بیانیه و محکومیت تنزل داده‌اند و نه تنها تماشاچیان این صحنه هستند بلکه هریک دنبال صید ماهی خود از این آب گل آلوده به جهل تکفیری‌ها هستند.
در این بین مسئولیت نهادهای مسئول در جمهوری اسلامی به ویژه وزارت امور خارجه در پیگیری مسببین جنایت ناو وینسنس بسیار بیش از اینهاست و این موضوع همچنان باید از مجاری قانونی و شکایات حقوقی و بین‌المللی پیگیری شده و منجر به محاکمه جنایتکاران وینسنس، عاملان، مسببان و فرمان دهندگان این جنایت شود و با شکایت بین‌المللی است که عاملان این جنایت را وادار به اعتراف تعمدی بودن حمله به هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران خواهد کرد زیرا مطالبه و خواسته ملت این است که در برابر مصالح، منافع و حقوق ملت نباید ذره‌ای کوتاه آمد و عقب نشست.
ما در این سال‌ها تنها به ذکر یاد و خاطره این واقعه بسنده می‌کنیم و موضوع دوباره تا سال بعد فراموش می‌شود. متأسفانه عکس، فیلم و مستندات خوبی هم از این جنایت در دسترس نیست و هنرمندان شناخته شده در عرصه هنر سینما، تئاتر، موسیقی، تجسمی و ادبیات نیز به راحتی از کنار این تراژدی غمبار که ظرفیت بسیاری برای پرداختن دارد، گذشته و کمتر به این مهم سوق داده شده‌اند.
از اینهمه نهاد فرهنگی، هنری کشور نیز که گاه برای برگزاری یک برنامه با هم رقابت نفسگیر دارند هم ظاهراً تاکنون کسی احساس مسئولیتی نکرده که در این باره کاری انجام دهد و گویا همه منتظریم طرف امریکایی با سناریوی ساختگی مانند آرگو این واقعه را نیز در چشم جهانیان تحریف کند آن گاه کمی به خود آییم.
به امید روزی که همه در برابر شهدا و مظلومان این حادثه جانسوز و دیگر وقایعی که سبب آرامش و آسایش امروز همه ماست، احساس مسئولیت کنیم.