همایش دانشجویان شاهد و ایثارگر دانشگاه علوم پزشکی مشهد با سخنرانی حجت‌الاسلام و المسملین پناهیان در مجتمع آیههای مشهد مقدس برگزار شد.
به گزارش رجانیوز، حجت الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان در سخنان خود به بخشی از خاطراتش از دفاع مقدس اشاره کرد و گفت: بنده در “والفجر یک” برای نخستین بار با موضوع فرزند شهید مواجه شدم و آن در وضعیتی بود که قطعهای از خاک ما در محاصره بود و حتی مجروحان را نمیتوانستیم برگردانیم، حتی آب رساندن برای مجروحان غیر ممکن بود، در این هنگام از کنار یکی از رزمندگان عبور کردیم ولی بعد که برگشتیم، آن رزمنده مجروح شده بود. البته بنده عضو آن گردان نبودم و این شهدا را طبیعتا نمی شناختم، زیرا ما از بچههای تخریب بودیم که به آن گردان برای مرحلهای از عملیات والفجر یک ملحق شده بودیم. ایشان زخمی شده بود و میخواستیم او را بلند کنیم، اما مجبور بودیم که بخشهایی از بدنش را جمع کنیم. بنابراین با دو نفر از دوستان ایشان را در جایی قرار دادیم تا ایشان شهید شد، زیرا دسترسی به عقب یا بیمارستان صحرایی غیر ممکن بود. من اصلا نمیخواهم بیان کنم که این مسائل غم انگیز است، این‌ها حماسه است و حماسه بسیار زیبا و شکوه دارد و ما وقتی از آن فاصله میگیریم خیلی حقیر میشویم. هنگامی که مجروح را در کناری قرار دادیم، به من خیلی آرام گفت: “راه باز نشده؟” گفتم “نه” گفت “باز می‌شه، بچه هایم منتظر من هستند” و من هر وقت با فرزندان شهدا مواجه می‌شوم یاد آن صحنه برایم زنده می‌شود؛ خیلی وقت‌ها می‌خواهم جلوی خودم را بگیرم و این خاطره را نگویم، ولی این دفعه نشد. ای کاش دستم به همه فرزندان شهدا میرسید و به آنان می گفتم که پدران شما، شما را خیلی دوست داشتند و نمی‌دانم، آن مجروح پدر کدامیک از شما‌ها بود.
وی ادامه داد:دومین باری که با فرزند شهید مواجه شدم، داماد خودمان بود. او از جبهه مرخصی آمده و البته خیلی خانواده دوست بود. پسر اولش شاید دوسالش شده بود و یک روز به او گفتم “ببین فرزندت چقدر قشنگ میگوید بابا” بعدش با فرزندش شروع به بازی کردن کرد و او را بغل کرد، اما لحظهای متوجه شدم که او را زمین گذاشت و ساکت شد و از اتاق بچه بیرون آمد، از او پرسیدم که چی شده است؟ این شهید بزرگوار گفت “خیلی شیرین بود، میترسم اجازه ندهد من برگردم” داماد ما مرخصیاش را زودتر تمام کرد و بعد از یک ماه بدن بیسرش برگشت؛ من خیلی پدرها را دیدم ولی ایشان اینقدر شیرینی بچهاش را درک میکرد.
وی با بیان اینکه بسیاری از پای منبریهای بنده از نظر قرب الهی از من بالاتر هستند، ولی هیچ‌گاه مخاطبانی با نشاطتر از اهل جبهه ندیده‌ام، افزود: من از همه ملت ایران عذر خواهی میکنم که تاکنون کسی نتوانسته در حد مطلوب و ممکن زیبایی روح رزمندگان را انعکاس دهد، زیرا آخرین فیلمهای دفاع مقدس متأسفانه فاصله‌ی شان با دفاع مقدس بیشتر شده است.
پناهیان با ذکر مثالی ادامه داد: من بیمارستان صحرایی را دوبار تجربه کرده‌ام، ولی در فیلم‌هایی که ساخته شده هیچ نشانی از آن زمان بیمارستان‌های صحرایی جبهه نیست؛ امروز معانی بلند معنوی هنوز قریب است.
وی با بیان این که شهدا بیشتر از همه فرزندانشان را دوست داشتند، زیرا آن ها به معنای حقیقی آدم بودند و خودخواه هم نبودند، تصریح کرد: رنج پدران ایثارگر برای پدرهای معمولی قابل احساس نیست، من فقط در صورتی می توانم بفهم که یک پدر شهید شده، چقدر به فرزندش عشق می ورزد که خودم را در مقام شهادت قرار دهم، این مقدار از خودگذشته! کسی نمی تواند این را درک کند.
پناهیان در ادامه به تبیین اهمیت جایگاه عشق و علاقه شهدا به خانواده و فرزندانشان پرداخت و اشاره کرد: به سازنده سریال حضرت یوسف گفتم “از سریال شما انتقاد کلیدی دارم” او تعجب کرد و بعد گفتم “راز داستان حضرت یوسف که احسن القصص است، عشق پدر به پسر است، زیرا عشق پدر عشق پنهان است” پدرها اگر عاشق فرزندانشان شوند، نمیتوانند بیان کنند و توانایی آن را ندارند. در قرآن کریم عشق یعقوب به یوسف در کنار عشق مجازی زلیخا به یوسف در مقام مقایسه دیده شده است، از این رو مخاطب فیلم هنگامی که فیلم را میدید باید اولین چیزی که به ذهنش می رسید، عشق پدر به پسر می بود، ایشان متواضعانه این انتقاد ما را قبول کردند.
اگر کسی درک کند که یک امام چقدر مأموش را دوست دارد، به معراج می رود
وی درباره علت پرداختن به جنبه رابطه حضرت یعقوب با یوسف بیان کرد: راز داستان حضرت یوسف عشق پدر به پسر است و راز عشق پدر به پسر، عشق امام به امت است، ماها برای امام زمان(عج) مریض نمیشویم و تب نمیکنیم و حوصلهیمان در فراغ حضرت زیاد شده، ولی به نص کلمات حضرت علی(ع) و امام باقر(ع) که می فرمایند “اگر شما مریض شوید ما به خاطر شما مریض می شویم” ـ در شادی و حزن ما نیز اهل‌بیت علیهم‌السلام شریک هستند ـ بنابراین هیچ کس نمیتواند درک کند که یک امام، مأموم خود را چقدر دوست دارد، هرکس این را بفهمد مطمئنا به معراج خواهد رفت. از این رو شهدا اگر خانواده داشتن خیلی بیشتر از آن چه قابل تصور ما باشد، عاشق خانوادههایشان بودند، اگر پد شما شهید نمیشد و به صورت طبیعی از دنیا میرفت، چه اتفاق می افتاد؟ امام علی(ع) می فرمایند “جهاد یا شهادت، مرگ کسی را جلو نمیاندازد” پدر شما لایق بود و پایان نامه عمرش را با موضوع خوبی انتخاب کرد، خیلی باید عقلانی به این مسأله نگاه کرد.
پناهیان با بیان اینکه انسانها یک روزی عمرشان پایان خواهد یافت و هرکسی که به این موضوع منطقی نگاه نکند یک روزی مجبور می‌شود به همه آن چیزی که یک عمر منطقی نگاه نکرده، منطقی نگاه کند و بعد تأسف بخورد، اظهار داشت: شهید شدن یک فرصت استثنایی الهی برای آدم‌های زرنگ، شایسته و عاشق است که پایان نامه عمرشان را با موضوع خوبی انتخاب میکنند؛ بنابراین کسی که شهید می‌شود خیلی زرنگ است و من هوشمندی شهدا را تبریک می گویم. انتخاب کردن شهادت توسط خود انسان بدین معناست که انسان به اختیار خودش وسیله رفتنش را به صورت غیر مستقیم انتخاب میکند، اما آن چیزی که مهم است، آن است که نتیجه زندگی شما به شما نشان میدهد که شایستگی شهادت دارید یا خیر؟
وی در ادامه اظهار داشت: ایثارگران شهدای زندهای هستند که برخی از آنان بیشتر از شهدا رنج کشیده و اجر میبرند. جانبازان حداقل یک زخم در بدنشان است و روز قیامت مشخص می‌شود که این زخم به چه معناست، همه کسانی که زخم جنگ بر بدنشان نیست در قیامت احساس حقارت میکنند.
پسری که پدر جبهه نرفته‌اش را دوست نداشت
پناهیان با اشاره به این که برخی در دانشگاه‌ها به دنبال تخریب خانواده ایثارگران و شاهد هستند، گفت: در چند سال قبل کاروانی به مناطق عملیاتی جنوب میروند و هنگامی که میخواهند برگردند، یکی از نوجوانان با گریه از آمدن امتناع میکرد و میگفت: “من دوست ندارم خونه بابام بروم؛ من این جا با حقایق نورانی شهدا آشنا شدم؛ چرا پدر من جبهه نرفته بود؛ من دوست ندارم که با همچین پدری زندگی کنم” این‌ها حقایقی است که هزاران از آن اتفاق افتاده و متأسفانه هیچ کس آنان را به تصویر نکشیده است، تا فرزندان ایثارگر احساس افتخار کند.
وی اضافه کرد: یک جوانی پیش من آمد و بسیار از اوضاع زمانه گلایه میکرد و به او گفتم “آیا میدانی که چند درصد از جوانان به جبهه رفتند سه درصد و این در مقایسه با امروز خیلی ناچیز است” برخیها نامههای بیادبانه و غیر منطقی به مقام معظم رهبری می‌زنند، اما در مقایسه با دوران زمان حضرت امام(ره)، خیلی تعداد این نامه‌ها اندک شده و بهتر از آن موقع شده است.
این کارشناس مسائل فرهنگی اضافه کرد: فرزندان شاهد و ایثارگر باید سر خود را بالا بگیرند، زیرا پدران آن ها ترسو نبودند. فرزندان شهدا و ایثارگران باید به پدران خودشان افتخار کنند، و این را نیز بدانند که هر موقع از خدا در خصوص این امر تشکر نکنند، معصیت کردهاند و بعد خدا نورش را به واسطه این ناسپاسی از آنان سلب میکند. مهم‌تر از همه چیز این است که فرزندان شاهد و ایثارگر باید احساس خوشبختی کنند.
روشن فکرهای ضد انقلابی که از سر سیری حرف می‌زنند، همه وجودشان مدیون شهدا است
پناهیان با طرح این پرسش که چرا در دانشگاه‌ها امتیازات ویژه‌ای برای خانواده شهدا و ایثارگر قائل هستند، ابراز داشت: علت این امتیازات ویژه به جهت این است که این ملت مدیون شهدا هستند، هرچند خیلی از شهدا و ایثارگران از امتیازاتشان استفاده نکرده‌اند، ولی افرادی که استفاده کردهاند وظیفه‌شان بوده که استفاده کنند و آنان به مردم لطف کردهاند تا مردم بتوانند دین خود را ادا کنند. همین روشن فکرهای ضد انقلابی که از سر سیری حرف می‌زنند، همه وجودشان مدیون شهدا است. فرزند شاهد اگر از تمسخر دیگران بترسد، نامرد است زیرا پیامبر را تمسخر کردند، چرا باید ترسید؟ فرآن میفرماید: “هیچ پیامبری نیامد مگر این که او را مسخره کردند”!
وی یادآور شد: برخی اوقات دیده شده است که فرزندان شهدا از ترس این که کسی به آنان تیکه نیاندازد، نمیگویند که فرزند شهید هستند؛ بیشترین بلا دچار اولیای خدا شده است، به پیغمبران توهین کردند، وای بر ما اگر به خاطر انقلابی بودن، به ما توهین نشده باشد، اگر این گونه باشد حتما منافقانه عمل کرده‌ایم؛ نظام چرا از خانواده های شهدا تقدیر میکند؟ زیرا مدیون هستند وباید یک نوعی این دین را ادا کند.
فرزند امام شدن برای تفریح و مفتخوری نیست
پناهیان با بیان این پرسش که چرا وظیفه یک فرزند شهید این است که از امتیازاتش استفاده کند، پاسخ داد: فرزندان شاهد و ایثارگر به جهت مسؤولیتی که دارند وظیفه‌شان است که از این امتیازات استفاده کنند. فرزند امام شدن برای تفریح و مفت خوری نیست ـ من امام معصوم را میگویم ـ الآن مسؤولیتهای خودتان را چکار میکنید؟ ما با این تعداد فرزندان شاهد و ایثارگر در دانشگاه‌ها، دیگر نباید مشکل فرهنگی داشته باشیم. طعم انقلاب را فرزندان شاهد چشیده‌اند؛ فرزند شاهد و ایثارگر باید سایت و وبلاگ داشته باشد، باید زمانی به دهان ضد انقلاب میزند، دشمنان نظام ساکت شوند. فرزندان شاهد در جبهه انقلاب تانک‌‌سوار هستند و ما تک تیرانداز آنان هستیم. وقتی خانواده شهدا یک حرف برای دفاع از نظام بزنند همه خفه میشوند.
وی اظهار داشت: اگر ببینیم که فرزند شهیدی در دانشگاه‌ها غوغا میکند، باید بدانیم که این امر، امری طبیعی است؛ باید این کار را بکند، زیرا خدا به او نور بیشتری داده است. فرزند شهید یعنی کسی که باید به او برسند و فرزند شهید باید زندگیاش سختتر از دیگران باشد زیرا دارد تلاش میکند، اردوهای جهادی را چه کسانی باید راه بیندازند؟ فرزندان شهدا. باید مردم بگویند امان از این فرزندان شهدا که با وجود این که پدرانشان شهید شدهاند، دست از کار بر نمیدارند.
پناهیان تصریح کرد: همه بدبختیهای ممکلت به خاطر کمکاری خانواده شهدا است، باید کار فرهنگی کرد، تا کسی جرأت نکند در برابر افکار مردم کار نکوهیده ای را انجام دهد، فرزندان شاهد و ایثارگر باید نگهبان جامعه باشند.
همایش دانشجویان شاهد و ایثارگر دانشگاه علوم پزشکی مشهد با سخنرانی حجت‌الاسلام و المسملین پناهیان در مجتمع آیههای مشهد مقدس برگزار شد.
به گزارش رجانیوز، حجت الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان در سخنان خود به بخشی از خاطراتش از دفاع مقدس اشاره کرد و گفت: بنده در “والفجر یک” برای نخستین بار با موضوع فرزند شهید مواجه شدم و آن در وضعیتی بود که قطعهای از خاک ما در محاصره بود و حتی مجروحان را نمیتوانستیم برگردانیم، حتی آب رساندن برای مجروحان غیر ممکن بود، در این هنگام از کنار یکی از رزمندگان عبور کردیم ولی بعد که برگشتیم، آن رزمنده مجروح شده بود. البته بنده عضو آن گردان نبودم و این شهدا را طبیعتا نمی شناختم، زیرا ما از بچههای تخریب بودیم که به آن گردان برای مرحلهای از عملیات والفجر یک ملحق شده بودیم. ایشان زخمی شده بود و میخواستیم او را بلند کنیم، اما مجبور بودیم که بخشهایی از بدنش را جمع کنیم. بنابراین با دو نفر از دوستان ایشان را در جایی قرار دادیم تا ایشان شهید شد، زیرا دسترسی به عقب یا بیمارستان صحرایی غیر ممکن بود. من اصلا نمیخواهم بیان کنم که این مسائل غم انگیز است، این‌ها حماسه است و حماسه بسیار زیبا و شکوه دارد و ما وقتی از آن فاصله میگیریم خیلی حقیر میشویم. هنگامی که مجروح را در کناری قرار دادیم، به من خیلی آرام گفت: “راه باز نشده؟” گفتم “نه” گفت “باز می‌شه، بچه هایم منتظر من هستند” و من هر وقت با فرزندان شهدا مواجه می‌شوم یاد آن صحنه برایم زنده می‌شود؛ خیلی وقت‌ها می‌خواهم جلوی خودم را بگیرم و این خاطره را نگویم، ولی این دفعه نشد. ای کاش دستم به همه فرزندان شهدا میرسید و به آنان می گفتم که پدران شما، شما را خیلی دوست داشتند و نمی‌دانم، آن مجروح پدر کدامیک از شما‌ها بود.
وی ادامه داد:دومین باری که با فرزند شهید مواجه شدم، داماد خودمان بود. او از جبهه مرخصی آمده و البته خیلی خانواده دوست بود. پسر اولش شاید دوسالش شده بود و یک روز به او گفتم “ببین فرزندت چقدر قشنگ میگوید بابا” بعدش با فرزندش شروع به بازی کردن کرد و او را بغل کرد، اما لحظهای متوجه شدم که او را زمین گذاشت و ساکت شد و از اتاق بچه بیرون آمد، از او پرسیدم که چی شده است؟ این شهید بزرگوار گفت “خیلی شیرین بود، میترسم اجازه ندهد من برگردم” داماد ما مرخصیاش را زودتر تمام کرد و بعد از یک ماه بدن بیسرش برگشت؛ من خیلی پدرها را دیدم ولی ایشان اینقدر شیرینی بچهاش را درک میکرد.
وی با بیان اینکه بسیاری از پای منبریهای بنده از نظر قرب الهی از من بالاتر هستند، ولی هیچ‌گاه مخاطبانی با نشاطتر از اهل جبهه ندیده‌ام، افزود: من از همه ملت ایران عذر خواهی میکنم که تاکنون کسی نتوانسته در حد مطلوب و ممکن زیبایی روح رزمندگان را انعکاس دهد، زیرا آخرین فیلمهای دفاع مقدس متأسفانه فاصله‌ی شان با دفاع مقدس بیشتر شده است.
پناهیان با ذکر مثالی ادامه داد: من بیمارستان صحرایی را دوبار تجربه کرده‌ام، ولی در فیلم‌هایی که ساخته شده هیچ نشانی از آن زمان بیمارستان‌های صحرایی جبهه نیست؛ امروز معانی بلند معنوی هنوز قریب است.
وی با بیان این که شهدا بیشتر از همه فرزندانشان را دوست داشتند، زیرا آن ها به معنای حقیقی آدم بودند و خودخواه هم نبودند، تصریح کرد: رنج پدران ایثارگر برای پدرهای معمولی قابل احساس نیست، من فقط در صورتی می توانم بفهم که یک پدر شهید شده، چقدر به فرزندش عشق می ورزد که خودم را در مقام شهادت قرار دهم، این مقدار از خودگذشته! کسی نمی تواند این را درک کند.
پناهیان در ادامه به تبیین اهمیت جایگاه عشق و علاقه شهدا به خانواده و فرزندانشان پرداخت و اشاره کرد: به سازنده سریال حضرت یوسف گفتم “از سریال شما انتقاد کلیدی دارم” او تعجب کرد و بعد گفتم “راز داستان حضرت یوسف که احسن القصص است، عشق پدر به پسر است، زیرا عشق پدر عشق پنهان است” پدرها اگر عاشق فرزندانشان شوند، نمیتوانند بیان کنند و توانایی آن را ندارند. در قرآن کریم عشق یعقوب به یوسف در کنار عشق مجازی زلیخا به یوسف در مقام مقایسه دیده شده است، از این رو مخاطب فیلم هنگامی که فیلم را میدید باید اولین چیزی که به ذهنش می رسید، عشق پدر به پسر می بود، ایشان متواضعانه این انتقاد ما را قبول کردند.
اگر کسی درک کند که یک امام چقدر مأموش را دوست دارد، به معراج می رود
وی درباره علت پرداختن به جنبه رابطه حضرت یعقوب با یوسف بیان کرد: راز داستان حضرت یوسف عشق پدر به پسر است و راز عشق پدر به پسر، عشق امام به امت است، ماها برای امام زمان(عج) مریض نمیشویم و تب نمیکنیم و حوصلهیمان در فراغ حضرت زیاد شده، ولی به نص کلمات حضرت علی(ع) و امام باقر(ع) که می فرمایند “اگر شما مریض شوید ما به خاطر شما مریض می شویم” ـ در شادی و حزن ما نیز اهل‌بیت علیهم‌السلام شریک هستند ـ بنابراین هیچ کس نمیتواند درک کند که یک امام، مأموم خود را چقدر دوست دارد، هرکس این را بفهمد مطمئنا به معراج خواهد رفت. از این رو شهدا اگر خانواده داشتن خیلی بیشتر از آن چه قابل تصور ما باشد، عاشق خانوادههایشان بودند، اگر پد شما شهید نمیشد و به صورت طبیعی از دنیا میرفت، چه اتفاق می افتاد؟ امام علی(ع) می فرمایند “جهاد یا شهادت، مرگ کسی را جلو نمیاندازد” پدر شما لایق بود و پایان نامه عمرش را با موضوع خوبی انتخاب کرد، خیلی باید عقلانی به این مسأله نگاه کرد.
پناهیان با بیان اینکه انسانها یک روزی عمرشان پایان خواهد یافت و هرکسی که به این موضوع منطقی نگاه نکند یک روزی مجبور می‌شود به همه آن چیزی که یک عمر منطقی نگاه نکرده، منطقی نگاه کند و بعد تأسف بخورد، اظهار داشت: شهید شدن یک فرصت استثنایی الهی برای آدم‌های زرنگ، شایسته و عاشق است که پایان نامه عمرشان را با موضوع خوبی انتخاب میکنند؛ بنابراین کسی که شهید می‌شود خیلی زرنگ است و من هوشمندی شهدا را تبریک می گویم. انتخاب کردن شهادت توسط خود انسان بدین معناست که انسان به اختیار خودش وسیله رفتنش را به صورت غیر مستقیم انتخاب میکند، اما آن چیزی که مهم است، آن است که نتیجه زندگی شما به شما نشان میدهد که شایستگی شهادت دارید یا خیر؟
وی در ادامه اظهار داشت: ایثارگران شهدای زندهای هستند که برخی از آنان بیشتر از شهدا رنج کشیده و اجر میبرند. جانبازان حداقل یک زخم در بدنشان است و روز قیامت مشخص می‌شود که این زخم به چه معناست، همه کسانی که زخم جنگ بر بدنشان نیست در قیامت احساس حقارت میکنند.
پسری که پدر جبهه نرفته‌اش را دوست نداشت
پناهیان با اشاره به این که برخی در دانشگاه‌ها به دنبال تخریب خانواده ایثارگران و شاهد هستند، گفت: در چند سال قبل کاروانی به مناطق عملیاتی جنوب میروند و هنگامی که میخواهند برگردند، یکی از نوجوانان با گریه از آمدن امتناع میکرد و میگفت: “من دوست ندارم خونه بابام بروم؛ من این جا با حقایق نورانی شهدا آشنا شدم؛ چرا پدر من جبهه نرفته بود؛ من دوست ندارم که با همچین پدری زندگی کنم” این‌ها حقایقی است که هزاران از آن اتفاق افتاده و متأسفانه هیچ کس آنان را به تصویر نکشیده است، تا فرزندان ایثارگر احساس افتخار کند.
وی اضافه کرد: یک جوانی پیش من آمد و بسیار از اوضاع زمانه گلایه میکرد و به او گفتم “آیا میدانی که چند درصد از جوانان به جبهه رفتند سه درصد و این در مقایسه با امروز خیلی ناچیز است” برخیها نامههای بیادبانه و غیر منطقی به مقام معظم رهبری می‌زنند، اما در مقایسه با دوران زمان حضرت امام(ره)، خیلی تعداد این نامه‌ها اندک شده و بهتر از آن موقع شده است.
این کارشناس مسائل فرهنگی اضافه کرد: فرزندان شاهد و ایثارگر باید سر خود را بالا بگیرند، زیرا پدران آن ها ترسو نبودند. فرزندان شهدا و ایثارگران باید به پدران خودشان افتخار کنند، و این را نیز بدانند که هر موقع از خدا در خصوص این امر تشکر نکنند، معصیت کردهاند و بعد خدا نورش را به واسطه این ناسپاسی از آنان سلب میکند. مهم‌تر از همه چیز این است که فرزندان شاهد و ایثارگر باید احساس خوشبختی کنند.
روشن فکرهای ضد انقلابی که از سر سیری حرف می‌زنند، همه وجودشان مدیون شهدا است
پناهیان با طرح این پرسش که چرا در دانشگاه‌ها امتیازات ویژه‌ای برای خانواده شهدا و ایثارگر قائل هستند، ابراز داشت: علت این امتیازات ویژه به جهت این است که این ملت مدیون شهدا هستند، هرچند خیلی از شهدا و ایثارگران از امتیازاتشان استفاده نکرده‌اند، ولی افرادی که استفاده کردهاند وظیفه‌شان بوده که استفاده کنند و آنان به مردم لطف کردهاند تا مردم بتوانند دین خود را ادا کنند. همین روشن فکرهای ضد انقلابی که از سر سیری حرف می‌زنند، همه وجودشان مدیون شهدا است. فرزند شاهد اگر از تمسخر دیگران بترسد، نامرد است زیرا پیامبر را تمسخر کردند، چرا باید ترسید؟ فرآن میفرماید: “هیچ پیامبری نیامد مگر این که او را مسخره کردند”!
وی یادآور شد: برخی اوقات دیده شده است که فرزندان شهدا از ترس این که کسی به آنان تیکه نیاندازد، نمیگویند که فرزند شهید هستند؛ بیشترین بلا دچار اولیای خدا شده است، به پیغمبران توهین کردند، وای بر ما اگر به خاطر انقلابی بودن، به ما توهین نشده باشد، اگر این گونه باشد حتما منافقانه عمل کرده‌ایم؛ نظام چرا از خانواده های شهدا تقدیر میکند؟ زیرا مدیون هستند وباید یک نوعی این دین را ادا کند.
فرزند امام شدن برای تفریح و مفتخوری نیست
پناهیان با بیان این پرسش که چرا وظیفه یک فرزند شهید این است که از امتیازاتش استفاده کند، پاسخ داد: فرزندان شاهد و ایثارگر به جهت مسؤولیتی که دارند وظیفه‌شان است که از این امتیازات استفاده کنند. فرزند امام شدن برای تفریح و مفت خوری نیست ـ من امام معصوم را میگویم ـ الآن مسؤولیتهای خودتان را چکار میکنید؟ ما با این تعداد فرزندان شاهد و ایثارگر در دانشگاه‌ها، دیگر نباید مشکل فرهنگی داشته باشیم. طعم انقلاب را فرزندان شاهد چشیده‌اند؛ فرزند شاهد و ایثارگر باید سایت و وبلاگ داشته باشد، باید زمانی به دهان ضد انقلاب میزند، دشمنان نظام ساکت شوند. فرزندان شاهد در جبهه انقلاب تانک‌‌سوار هستند و ما تک تیرانداز آنان هستیم. وقتی خانواده شهدا یک حرف برای دفاع از نظام بزنند همه خفه میشوند.
وی اظهار داشت: اگر ببینیم که فرزند شهیدی در دانشگاه‌ها غوغا میکند، باید بدانیم که این امر، امری طبیعی است؛ باید این کار را بکند، زیرا خدا به او نور بیشتری داده است. فرزند شهید یعنی کسی که باید به او برسند و فرزند شهید باید زندگیاش سختتر از دیگران باشد زیرا دارد تلاش میکند، اردوهای جهادی را چه کسانی باید راه بیندازند؟ فرزندان شهدا. باید مردم بگویند امان از این فرزندان شهدا که با وجود این که پدرانشان شهید شدهاند، دست از کار بر نمیدارند.
پناهیان تصریح کرد: همه بدبختیهای ممکلت به خاطر کمکاری خانواده شهدا است، باید کار فرهنگی کرد، تا کسی جرأت نکند در برابر افکار مردم کار نکوهیده ای را انجام دهد، فرزندان شاهد و ایثارگر باید نگهبان جامعه باشند.