سخن را از آنجا آغاز میکنیم که در هفته گذشته شایعاتی مبنی بر حضور گروهی از مدیران شرکت ملی صنایع مس ایران در مسابقات جام جهانی روسیه در فضای مجازی شهر پیچید. در ابتدای امر و چون گذشته دست اندرکاران مربوطه سعی کردند سکوت کنند تا بلکه با گذشته زمان آبها از آسیاب افتاده و مسئله به بوته فراموشی سپرده شود ولی هر چه پیشتر رفت موضوع ابعاد جدیدتری به خود گرفت بگونه ای که مدیریت سابق مس و نحوه هزینه کردهای وی را در اذهان عمومی به چالش کشید تا جایی که دست اندر کاران مربوطه سکوت را شکسته و به توجیه ماجرا روی آوردند .
با گذشت چند روز اما اسنادی منتشر گردید که نشان میداد این شایعات نه تنها خالی از حقیقت نبوده بلکه حتی پرداخت نهایی نیز به آژانس مسافرتی موردنظر صورت گرفته و دلاوران اعزامی به مسکو در حال بستن چمدان های خود برای اعزام به مسابقات جام جهانی سال آینده هستند!
انتشار اسناد مربوط به این ماجرا به سرعت به یکی از مهم ترین اخبار شهر و استان ما و بدل به یکی از مطالب قابل توجه در رسانه های مهم کشور گردید .
شروع ماجرای سفر به مسکو را ظاهرا مشاور مدیر عامل و مدیر گروه فرهنگی اجتماعی مس که در سایت شرکت ملی صنایع مس ایران از وی به عنوان مدیر روابط عمومی شرکت ملی صنایع مس ایران نام برده میشود کلید زده است .
شخصی که بدون هر گونه سابقه ای در حوزه صنعت و معدن هنوز نیامده به صورت غیرقانونی به استخدام شرکت مس درآمده و تعجب آورتر آنکه مدیریت بودجه ای حدود ۶۰ میلیارد تومانی به عنوان هزینه های ورزشی و فرهنگی به وی سپرده شده که با توجه به دست و دلبازی وی در قضیه مسابقات روسیه تعیین تکلیف هزینه کردهای مربوط به این ردیف بودجه نیز در نوع خود میتواند جالب توجه باشد.
البته استخدام های غیرقانونی و خلق الساعه در مجموعه مس منحصر به ایشان نبوده و حتی وابستگان به جریان انحرافی نفوذی در صنعت مس را شامل میشود که لازم است مدیر عامل جدید شرکت مس پرونده این افراد را بررسی و تعیین تکلیف نماید .
از استخدام های شبهه ناک و خلاف قانون و نیز جریان انحرافی نفوذی در مجموعه مس که بگذریم مهمترین دستاورد موضوع دلاوران مسکو پرداختن به نگاه مسولان و صاحبان کرسی قدرت به بیت المال مسلمین است .
شرایط اقتصادی که امروز ما در آن بسر میبریم را شاید بتوان به جرات یکی از سخت ترین دوران معیشتی مردم ایران در بعد از انقلاب اسلامی دانست. شرایط به گونه ای است که خیل عظیمی از مردمان سرزمین ما برای گذران امورات زندگی خود چاره ای جز سرخ نگه داشتن صورت خود با سیلی ندارند و اگر نخواهیم راه دوری برویم در همین رفسنجان خودمان هستند همشهریانی که با یارانه واریزی دولت روزگار میگذرانند.
مملکتی که در مناطق زلزله زده آن کودکان خردسال در اثر نبود سرپناه مناسب از سردی هوا جان میسپارند یا دخترکی که بخاطر نداشتن هزینه درمان خانه نشین میشود و اگر دست گره گشای خیرین و مدد رسانه ای جمعی چون خانه خشتی نبود شاید امروز در میان ما نبود گروهی انسان مثلا مسلمان و با نام شیعه پیرو علی (ع) به راحتی و بدون هیچ عذاب وجدانی رضایت به سفری میدهند که هیچ رهاوردی برای مجموعه مس ندارد .
سخنی در مورد نوع نگاه مدیرعامل کارگزارانی سابق شرکت ملی صنایع مس ایران به بیت المال که منبعث از مرام حزب متبوع خود بوده نداریم که آن برهمگان آشکار مبرهن است اما آیا در میان این ۱۳ نفر وجدان بیداری نبود که به این دست اندازی به بیت المال معترض گردد؟
چگونه ما می توانیم خود را شیعه امامی بدانیم که به فرمانداران حکومت خود ابلاغ مینماید : نوک قلم ها را تیز کنید، سطرها را نزدیک هم قرار دهید، مطالب اضافی را از متن حذف کنید، فقط مسائل لازم را بنویسید و از زیاده روی در نوشتن بپرهیزید، زیرا اموال مسلمانان تحمل ضرر و زیان را ندارد.
برما چه گذشته است که این چنین بر حیف و میل بیت المال مسلمین حریص گشته ایم ؟
چگونه میتوانیم بر موج جانکاه معضلات اقتصادی که نفس بسیاری از هموطنان ما را در سینه حبس کرده نظاره گر بود اما انجا که دست مان میرسد اینگونه به بیت المال دست اندازی کنیم ؟
آیا در فردای قیامت هم میتوان در پشت مصوبات و کاغذ بازی های زاییده سیستم اداری بیمار پنهان شد و در دادگاه عدل الهی با شماره اندیکاتور نامه مدیریت از مهلکه عقبی گریخت ؟
سخن امروز ما سخن وجدان است، سخن از مسئولیت شرعی و اخلاقی در برابر جامعه است. هر عقل سلیمی میپذیرد که شایسته ترین مردم به مدیریت امورات جامعه مدیرانی هستند که علاوه بر تخصص و تعهد داری روحیه مسولیت پذیری نسبت جامعه خود باشند. چگونه میتوان عنان مدیریت را در اختیار مسولینی قرارداد که در برابر جامعه خود احساس مسولیت و تعهد اخلاقی ندارند ؟
و سخن آخر خطاب به همه مسئولین است که به پایان دوران بخور و دررو رسیده ایم. پس زبان به تهدید نگشایید که ما خود را برای دادن هر هزینه ای برای اصلاح جامعه و بالندگی نظام مقدس جمهوری اسلامی آماده کرده ایم .