کریستین ساینس مانیتور
جنگ نرم و عملیات روانی به گزارش باشگاه خبرنگاران، اسکات پترسون، نویسنده این گزارش می‌گوید:”خبرهایی که در مورد دسترسی ایران به فناوری تولید بمب هسته‌ای منتشر می‌شود جدید نیست.
در بیست و پنج سال گذشته همواره این ادعا مطرح بوده. ادعای پیوستن ایران به کلوب کشورهای دارای بمب هسته‌ای منجر شده است تا اسراییل و آمریکا با پیشبرد فن‌آوری هسته ایران مخالفت کنند و بگویند که تمام گزینه‌ها روی میز است، یعنی اگر لازم بدانیم به ایران حمله می‌کنیم”. این ادعاها بارها برای تحت فشار قرار دادن ایران مطرح شده و پس از مدتی تاریخ مصرف آنها به سر آمده و کاملا فراموش شده‌اند. شرح پیش‌بینی‌های گذشته می‌تواند چشم انداز وسیع تری از ماهیت این ادعاها را به ما نشان بدهد.
وی در این گزارش اشاره می‌کند که نتانیاهو، نخست وزیر اسراییل در سال۱۹۹۲ گفته بود که ایران در سال ۱۹۹۷ بمب هسته‌ای خواهد داشت. وزیر خارجه اسراییل، شیمون پرز در سال ۹۲ به تلویزیون فرانسه گفته بود ایران تا سال ۹۹ کلاهک موشکی حامل بمب هسته‌ای را خواهد ساخت و دونالد رامسفلد در سال ۹۸ گفته بود که ایران تا سال ۲۰۰۳ اولین موشک بالستیک خود را که توان رسیدن به آمریکا را خواهد داشت، می‌سازد. همچنین نیویورک تایمز از مقامات اسراییل و آمریکا نقل کرده بود که ایران تا سال ۲۰۰۰ بمب هسته‌ای خواهد
داشت.
در سال ۱۹۷۹ انقلاب در ایران پیروز شد و شاه ایران را ترک کرد. دولت آمریکا پس از سقوط شاه فراهم کردن اورانیوم غنی شده را متوقف کرد. در سال ۱۹۸۴ ناظران آلمانی، برای اولین بار پس از انقلاب، از نیروگاه نیمه کاره بوشهر بازدید کردند. هفته نامه جینز دیفنس از مهندسان آلمانی نقل کرد که تولید بمب هسته‌ای وارد مراحل نهایی خود می‌شود. آلن کرانستون، سناتور امریکایی مدعی می‌شود ایران در طی هفت سال قادر خواهد بود سلاح هسته‌ای بسازد.
در سال ۱۹۹۲ بنیامین نتانیاهو، عضو پارلمان اسراییل می‌گوید ایران تا ساخت سلاح هسته‌ای ۳ تا ۵ سال فاصله دارد. ایران هسته‌ای یک تهدید مهم است و این تهدید باید توسط اقدام هماهنگ جامعه جهانی به رهبری آمریکا ریشه کن شود.
در سال ۱۹۹۲ همزمان در تلاویو یک گروه تحقیقاتی متشکل از جمهوری خواهان کنگره امریکا اعلام کردند: “ما به احتمال ۹۸ درصد اطمینان داریم که ایران مواد و ادوات لازم برای تولید حداقل دو یا سه بمب هسته‌ای “را در اختیار دارد.
پیش بینی‌های مشابه در همان زمان از جانب مقامات امنیتی چون رابرت گیتس،رییس وقت سی آی ای مطرح شده بود. او مدعی بود ایران در طول ۳ تا ۵ سال می‌تواند اولین بمب اتمی خود را بسازد.
در این دوره یک ماهواره جاسوسی آمریکا آزمایش یک موشک میانبرد از جانب ایران را اعلام کرد. این آزمایش موشکی به افزایش حساسیت‌ها در مورد اهداف ایران در ساخت موشک‌های میانبرد و دوربرد دامن زد.
در سال ۱۹۹۸ روزنامه نیویورک تایمز نوشت:” اکنون پس از آزمایش موشکی ایران، اسراییل از امنیت کمتری برخوردار است؛ هر چند که اسراییل خود صاحب موشک‌های دوربرد و سلاح‌های هسته‌ای است”. در همین گزارش نیویورک تایمز از قول یک مقام نظامی اسراییل که نخواست نامش ذکر شود به دروغ نوشت :” این آزمایش موشکی نشان می‌دهد که ایران به دنبال ساخت سلاح هسته‌ای است.
موشکی که برد ۱۲۰۰ کیلومتری دارد را با کلاهک متعارف مجهز نمی‌کنند بلکه کلاهک هسته‌ای روی این موشک سوار می‌کنند”.
در سال ۱۹۹۸ دونالد رامسفلد، وزیر دفاع ایالات متحده در گزارشی خطاب به نمایندگان کنگره گفت که ایران قادر خواهد بود در ۵ سال آینده موشک قاره پیما بسازد و این موشک می‌تواند آمریکا را هدف قرار دهد. مسئولان سی آی ای زمان لازم برای تولید موشک قاره پیما توسط ایران را ۱۲ سال اعلام کرده بودند.
غنی‌سازی اورانیوم و ساخت راکتور هسته‌ای بر اساس قوانین آژانس بین المللی انرژی اتمی ممنوع نیست. ایران عضو این سازمان است و پیمان نامه منع تولید سلاح‌های هسته‌ای را پذیرفته و بر این اساس حق دارد از تکنولوژی صلح آمیز هسته‌ای استفاده کند.
در سال ۲۰۰۴ کالین پاول، وزیر خارجه پیشین آمریکا اعلام کرد که ایران به دنبال فن‌آوری ساخت کلاهک هسته‌ای است. او گفت: “ ما اطلاعاتی داریم که ایرانی‌ها نه تنها موشک‌های دوربرد دارند بلکه به دنبال فن‌آوری افزودن کلاهک‌های هسته‌ای بر روی موشک‌ها هستند”.
در سال ۲۰۰۵ دولت آمریکا طرح‌ها و مدارکی را منتشر می‌کند که می‌گوید از یک لپ تاپ در ایران به دست آمده‌اند. این لپ تاپ حاوی طرح‌هایی در مورد ساخت کلاهک موشکی و انجام انفجارهای آزمایشی به منظور استفاده در سلاح هسته‌ای است. ایران، ادعاهای مطرح شده را قبول نمی‌کند و آن را کار سازمان‌های اطلاعاتی غربی می‌داند.
در سال ۲۰۰۶، از هر زمانی محکم‌تر بر طبل جنگ کوفته می‌شود. زمانی که سیمن هرش در مقاله‌ای در نیویورک تایمز اعلام می‌کند که مقامات آمریکا حمله به ایران را اجتناب‌ناپذیر می‌دانند. یک مقام دولتی افشا ساخت که طرح‌هایی برای استفاده از سلاح هسته‌ای برای از بین بردن پایگاه‌های زیر زمینی ایران وجود دارد.
در سال ۲۰۰۷ جرج بوش اعلام می‌کند که دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای منجربه آغاز جنگ جهانی سوم می‌شود.
یک ماه بعد در همان سال گزارش طبقه بندی نشده یک گروه مطالعاتی اعلام می‌کند که ایران در سال ۲۰۰۳ برنامه نظامی هسته‌ای خود را متوقف کرده، این گزارش از صحت بالایی برخوردار است.
در سال ۲۰۰۹ کمیته سیاست خارجی مجلس سنا گزارش می‌دهد: “هیچ نشانه‌ای وجود ندارد که رهبران ایران دستور ساخت سلاح هسته‌ای را صادر کرده باشند”.
باوجود اینکه گزارش‌ها و ارزیابی‌های امنیتی خلاف این را بیان می‌کنند،بسیاری از مقامات اسرائیلی و آمریکایی به بیان این موضوع که ایران به ساخت تسلیحات هسته‌ای در اولین فرصت ممکن مصمم است، ادامه می‌دهند.
در اوت ۲۰۱۰ مقاله‌ای از جفری گلدبرگ در شماره سپتامبر نشریه آتلانتیک منتشر می‌شود و سناریویی را طرح می‌کند که بر اساس آن اسرائیل دست به یک حمله یک‌جانبه با ۱۰۰ هواپیمای جنگی علیه ایران خواهد زد. .
ژانویه ۲۰۱۱: وقتی مئیر داگان از ریاست سازمان جاسوسی اسرائیل، موساد کناره گیری می‌کند، می‌گوید که ایران تا سال ۲۰۱۵ قادر به تولید تسلیحات هسته‌ای نخواهد بود. داگان هشدار می‌دهد که اسرائیل نباید در حمله به ایران شتاب کند . او بعدها می‌گوید که حمله به ایران یک ایده احمقانه خواهد بود و در این شرایط چالش منطقه‌ای که اسرائیل با آن مواجه خواهد شد غیر قابل کنترل به نظر خواهد رسید.
ژانویه ۲۰۱۱: یک گزارش از فدراسیون دانشمندان آمریکایی در مورد غنی سازی اورانیوم از سوی ایران بیان می‌کند که در این تردیدی نیست که تهران قبلا به توانایی و تخصص لازم برای تولید یک ابزار هسته‌ای ساده دست یافته است.
فوریه ۲۰۱۱: جیمز کلاپر، رئیس اطلاعات ملی در یک جلسه اظهار در کنگره تایید می‌کند که: ” ایران همچنان تاحدی گزینه دستیابی به سلاح‌های هسته‌ای را با توسعه توانایی‌های هسته‌ای مختلف حفظ کرده و در شرایط بهتری برای ساخت چنین تسلیحاتی است، اگر چنین تصمیمی‌بگیرد”. او ادامه می‌دهد:” اگرچه ما نمی‌دانیم که آیا در نهایت ایران قصد دارد سلاح‌های هسته‌ای بسازد یا خیر؟ ”
نوامبر ۲۰۱۱: آژانس بین المللی انرژی اتمی برای اولین بارمدعی می‌شود که ایران برای سال‌ها بر روی فعالیت‌های مرتبط با تسلیحات کار کرده است. این ادعاهای واهی بارها برای تحت فشار قرار دادن ایران مطرح شده و پس از مدتی تاریخ مصرف آنها به سر آمده و کاملا فراموش شده‌اند و البته تا کنون نیز ادامه داشته اند.