دغدغه هایی از جنس خبرنگاری / دردهای قشر خبرنگار زیادند و درمان کم!

به گزارش خانه خشتی؛همیشه و در صحنه‌های مختلف جامعه  گروهی هستند که مثل سایه با  مردم و مسئولین در میدان حرکت می‌کنند ولی کسی آن‌ها را نمی‌بیند اما با عشقی که به کار خود دارند، بهترین صحنه‌ها را برای مخاطبان خود مخابره می‌کنند ،کسانیکه نگارنده ی اتفاقات تلخ و شیرین مردمان این دیارهستند ،کسانی که  باشادی مردم  می خندند  و با گریه شان می گریند ،غصه ها و مشکلات مردم در چهره هایشان غم را می دواند ،پایمال شدن حق مردم خونشان را به جوش می آورد و تصویر کشیدن فقر و محرومیت امانشان را می برد ،گاهی برای بیان حقایق با بی مهری مسئولین ،گاهی درمیانه راه غروشان شکسته می شود ولی بازهم با قدم هایی استوارتر و محکم تر از روز گذشته به فعالیت خود ادامه می دهند چراکه برای آنها جزء عشق به کار ،چیز دیگری معنا ندارد .

باز هم روز ۱۷ مرداد ماه روز خبرنگار از راه رسید ؛ روزی که قرار است خبرنگاری و روزنامه نگاری مورد توجه قرار گرفته و از زحمات آن‌ها تجلیل شود ،روزی که فقط یک روز است ولی یک دنیا حرف است ،در این روز هر کس که ما را بشناسد پیامک تبریک می فرستد بدون اینکه از مشکلات ما اطلاع داشته باشند ،دردهای قشر خبرنگار زیادند و درمان کم !نمی دانیم که آیا این حق را داریم که دردهایمان را بنویسیم یا نه ؟به هر حال فرصت خوبی است که از آلام خبرنگار بنویسیم هر چند که نمی دانیم گوش شنوایی هست یا نه ؟

به همین منظور به جمع تعدادی از خبرنگاران رفسنجان رفتیم و با آنها به گفتگو نشستیم؛

طیبه کریمی خبرنگار سرمه بیداری ،فعالیت خود را در حرفه خبرنگاری از سال ۸۴ شروع کرده است وی از فعالان عرصه خبر است وی معتقد است خبرنگاری جزو مشاغل سخت محسوب می‌شود و خبرنگاران قشری مهجور هستند که همواره برای رفع مشکلات گروه‌های گوناگون جامعه تلاش می‌کنند و قلم می‌زنند نقش رسانه به عنوان پلی ارتباطی بین مردم و مسئولان هستند باید برای تقویت این ارتباط تلاش نمائیم و مشکلات رسانه ها را در زمینه های مختلف رفع کنیم.

وی در خصوص دغددغه های خبرنگاری به ما اینچنین گفت :اولویت بندی برای حل مشکلات خبرنگاران ضروری است و آینده، معیشت و امنیت از دغدغه های خبرنگاران است،مسائل مادی، حفظ شأن و منزلت و بیمه برای حفظ سلامت جان خبرنگاران از مهم‌ترین دغدغه‌های این قشر محسوب می‌شود که امیدواریم در خصوص رفع مشکلات خبرنگاران تدابیری صورت پذیرد.

محمد بازمانده حرفه خبرنگاری را از سال ۱۳۸۳ در هفته نامه بانگ جرس شروع کرده است ، سال ۸۹ فعالیت خود را همزمان در هفته نامه مهرآور و روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان ادامه داد، از سال ۹۵ تا کنون با هفته نامه رفسنجان همکاری دارد و در سال ۹۶ به مجتمع مس سرچشمه رفسنجان رفت  و به عنوان خبرنگار فعالیت نمود از ۲۰ خرداد ۹۸ با عنوان مشاور رسانه ای فرماندار و سرپرست روابط عمومی فرمانداری ویژه شهرستان رفسنجان در حال فعالیت است در حال حاضر هم عضو انجمن سواد رسانه ای ایران و مدیریت پایگاه خبری خبرستان را برعهده دارد  وی در گفتگو با خانه خشتی از مشکلات خبرنگاری گفت : حرفه خبرنگاری به عنوان یکی از مهم ترین مشاغل در سطح جهان و بالطبع در کشور ما محسوب می شود که به عنوان پلی بین مردم و مسئولان برای بیان صحبت های دو طرف، بیان مشکلات، پیگیری امور مردم و البته فرهنگ سازی برای تعالی جامعه برعهده دارد.

این خبرنگار باسابقه  مسکن ، امنیت شغلی و … از اساسی ترین مشکلات خبرنگاران برشمرد و افزود: متاسفانه بارها دیده شده که یک خبرنگار تنها به جرم کشف و دستیابی به حقیقت، به شدت مورد بی مهری قرار گرفته است‌، خبرنگاران در بحران‌های سخت جزو نخستین افرادی هستند که در صحنه حاضر شده و بعضا در این راه زخمی شده و یا حتی جان خود را از دست داده اند.

فاطمه استادحسینی خبرنگار تازه نفس فیروزه کویر که از سال ۹۶ وارد عرصه خبر شده است در گفتگو با خانه خشتی می گوید :اویل علاقه خیلی زیاد به این شغل داشتم اما به تدریج بعد ازدو سال کار از این شغل دل زده شدم.

وی نداشتن امنیت شغلی را یکی از دغدغه های خبرنگاری عنوان کرد و گفت : شغل خبرنگاری امنیت شغلی ندارد، خبرنگاران یا افتخاری خدمت می کنند مثل این دوسالی که من مشغول بودم یا قرداد های یکساله دارند که معلوم نیست سال بعد تمدید شوند یا نه؟در کل شغل خبرنگاری دارای استرس بالایی است، برای تهیه یک خبر پیگیری های زیادی باید کرد که اکثر مسئولان نیز پاسخگو نیستند حتی پس از انتشار یک خبر با تهدید شکایت و اخراج از مجموعه از سوی مسئولان روبه رو می شویم با وجود این تهدیدات و استرس ها حقوقی دریافت نمی کنیم  یا بسیار ناچیز است،کارمندان دولت اکثرا ارتقای شغلی دارند اما کمتر خبرنگار خانم ارتقای شغلی می یابد.

بهناز شریفی خبرنگار رفسنجانی هم در گفتگو با ما اینچنین می گوید :وقتی پیشنهاد چاپ و نشر ماهنامه دانش آموزی را به مدیر مدرسه مان دادم، خودم هم فکر نمیکردم روزی برسد که تمام دغدغه ام مطبوعات و رسانه باشد،حتی زمانی که تمام هم و غم نوجوانی ام را گذاشتم تا خبرنگار افتخاری مجله سراسری دانش آموزی شوم.

برای دخترک پانزده ساله ای که موتور ذهن و حرکتش با امید و اعتماد همیشگی پدر شارژ میشد، چه دلیلی بهتر از بی وقفه کار کردن در حرفه خبرنگاری و چه لذتی بالاتر از نوشتن برای مجلات و نشریات محلی و سراسری؟عشق و علاقه ام به قدری بود که برخلاف توصیه و انتظار دبیران مدرسه، به سمت فعالیت های فرهنگی روی آوردم و به محض ورود به دانشگاه، به طور همزمان مسئولیت سردبیری دو نشریه فرهنگی و تخصصی را به عهده گرفتم و با حمایت و همراهی تعدادی از دوستانم اوج فعالیت مطبوعات را در دانشگاه رقم زدیم، دانشگاه که تمام شد وارد فضای مجازی شدم و فعالیت در حوزه سایبری را تجربه کردم.

اکنون بسیار خرسندم که در این سالها برای بهترین علاقه ام تلاش کردم و دویدم و احساس خوبم به شغل بی جیره و مواجبم پابرجاست، امیدوارم به عنوان عضو کوچکی از خانواده رسانه شاگرد خوبی برای اساتید این سال های خوش زندگی ام بوده باشم و با اطمینان خاطر و تلاش بیشتر مسیری که در آن قرار دارم را ادامه دهم.

وی در خصوص دغدغه ها می گوید: راستش خودم هم فکر نمی کردم روزی تمام دغدغه ام مطبوعات و رسانه باشد،اما وقتی پایم به زمین خاکی پر از سنگ و خاشاک خبرنگاری باز شد یا زمانی که به خاطر روی خط بردن اخبار و گزارش هایم ساعتها لب به غذا نزدم و در خواب و بیداری به سر بردم، دوهزاری ام افتاد و فهمیدم در این دریای پهناور غرق شده ام و بی خبرم،خاطرات تلخ و شیرین دوران خبرنگاری ام در موانعی خلاصه میشد که گاهی راهم را سد کردند تا برای مصاحبه با نویسنده ساکت لحظه ها شرط بندی کنم و بخاطر گفتگوی چند دقیقه ای با چهره پرسروصدای دنیای سیاست کوچه های تاریک خیابان شهید انصاری رفسنجان را گریه کنان و با پای برهنه بدوم که نکند گزارشم دیر برسد یا نرسد…

وی ادامه داد: این شغل بی جیره و مواجب که روزی برایش تب کردم و زمانی نای راه رفتنم را گرفت، اینقدر برایم تجربه های خوشایندی برجای گذاشته است که اکنون بدون توجه به ناملایماتی که استخدام و بیمه و کارت خبرنگاری نام داشت، به تک تک آنها میخندم…

فاطمه کریمی  خبرنگار هفته نامه کوثر کویر از سال ۹۳ در این هفته نامه مشغول به فعالیت شده است وی از دغدغه هایش برایمان گفت :خبرنگاری از مشاغل سخت می باشد که استرس های زیادی را در مسیر به همراه دارد و لازمه خبرنگار خوب بودن داشتن علم و دانش ، تجربه و جسارت است  تا در کنار آن با صحت و دقت و سرعت بتوان موفق عمل کرد رفع مشکلات این حرفه، بسیار مهم و حائز اهمیت است ، ضمن تبریک روز خبرنگار امیدوارم رفع مشکلات خبرنگاران به خصوص امنیت شغلی آنان مورد توجه ویژه مسئولین قرار گیرد.

آرزو سلطانی خبرنگار دو هفته نامه سمن که خبرنگاری را هنر میداند و فارغ التحصیل رشته ارتباطات اجتماعی گرایش روزنامه نگاری است  هم از اتفاقات تلخ و شیرین دوران خبرنگاری خود برایمان گفت: ۱۷روز از مرداد ماه سال ۹۸  و چهارسال از فعالیت رسمی من به عنوان خبرنگار دوهفته نامه ی سمن می گذرد،اتفاقات تلخ و شیرین زیادی برایم افتاده است ،خستگی هایی که بعد ازسخنرانی مدیران و مسئولان هر جلسه که با استراحت آنها کار  من و همکارانم شروع می شد و می شود، اما شاید با کلمه هایی کم یا زیاد ،ناراحتی انها برانگیخته می شود و گلایه هم می کنند، بماند.گله ای ازحرفه ام ندارم چون مسلما درد ما خبرنگارها عین همدیگر است و گله های تکراری فایده ای هم ندارد ، ولی نمیدانم چرا روز ۱۷ مرداد را با تمام احترامی که به برگزار کنندگان مراسم های گوناگون برای خبرنگاران قائل هستم دوست ندارم چون همیشه احساس می کنم برخی خبرنگاران را مانند ابزاری برای ارضای برخی از اهداف  و مطرح شدن بعضی از مسائل خود می دانند، لوح های تقدیر ,کارت های هدیه,بن های خرید وغیره هیچ کدام نشان دهنده جایگاه خبرنگار نیست.(البته این دید انها هم که نشانه هایمان به قلم و قدرت خبرنگاراست جای بسی خرسندی است.) من از طرف خودم می گویم هر چند که شاید تعداد انگشت شماری از خبرنگاران که یک دفعه و نزدیک روز خبر نگار، خبرنگار می شوند شاید این حرکات را بپسندند.

وی می افزاید:اما هیچ حسی شیرین تر از دوست داشته شدن واقعی و اینکه بدانی در جایگاه واقعی ات تو را میشناسند  نیست،  همین طور گناه و اشتباه یک خبرنگار را پای همه ننویسند،هیچ حسی شیرین تر از صداقت حرفهای یک مسئول نیست که همان گونه که با لباسهای تمیز و مرتب پشت تریبون حاضر می شوند و حرفهای خوبی  هم می زنند نیست و حتی وقتی مشکلی را بیان می کنی در جلسات بعدی متوجه می شوی که پیگیر رفع ان  بوده اند ، وهیچ چیز زجر آور تر از گوش کردن و پیاده کردن و انعکاس سخنان  مسئولینی که فقط خوب حرف می زننداما حرفهای خوب نمیزنند نمی تواند باشد و حتی وقتی مشکلی را به همین مسئولین شیرین بیان انعکاس می دهی خود را به صدتا کوچه بعد از علی چپ می زنند و پاسخ می دهند “واقعا”نیست.

به هر حال این روز را به همه تلاشگران عرصه خبر تبریک عرض میکنم . اگر عمری بماند بقیه ی حرفها برای سال آینده بماند.

گلناز امجدی دانشجوی دکترای روابط بین الملل است، تا قبل از ورود به دنیای رسانه، در دانشگاه و مدرسه به تدریس مشغول بوده است، از سال ۹۲ در کنار کار تدریس، در موسسه فرهنگی هنری فرهنگ و هنر معاصر مشغول به کار شده واز سال ۹۴ نیز در هفته نامه فرهنگ و هنر معاصر با سمت سردبیر و خبرنگار کار خود را شروع کرده است.

وی در گفتکو با خانه خشتی با بیان اینکه مشکلات قشر خبرنگار مختص یک روز خاص نیست گفت:هر سال با نزدیک شدن ۱۷ مرداد( روز خبرنگار )، بسیاری از اقشار به فکر مشکلات خبرنگاران میافتند و دغدغه این دارند که گرفتاری ها و مشکلات خبرنگاران را تنها بنویسند یا به صحبتی در این زمینه اکتفا کنند اما مشکلات و درگیری های این قشر، مناسبتی نیست، مختص تمام روزهای سال است، اما متاسفانه تنها در همین چند روز به فکر مسائل و مشکلات خبرنگاران می فتیم. مگر مشکل مالی، معیشتی، مختص به زمان و روز خاصی هست؟ مگر بی احترامی بسیاری از افراد مانند روسای ادارات، روابط عمومی های مختلف، بعضی از افراد، مناسبتی است؟ امیدواریم مشکلات این قشر ابتدا با فرهنگ سازی در بین افرادی که درک این حرفه را ندارند جا بیفتد و در وهله بعد بسیاری از مشکلات خبرنگارانی که صرفا عشق و علاقه بدون مادیات مد نظرشان هست، حل شود.

وی در ادامه می گوید: مشکلاتی که تنها با عشق و علاقه ادامه پیدا می کند و جز عشق هیچ توجیهی ندارد چون در جایی که هیچ منفعت و حقوق خاصی برای خبرنگار در نظر گرفته نمی شود و در اکثر مواقع با بی حرمتی از جوانب مختلف روبرو هستند، تنها  عشق می تواند ادامه و انگیزه این حرفه باشد  به تمام همکاران گرامی خسته نباشید می گوییم و امیدواریم این علاقه بدون منت و چشمداشت، همچنان تداوم یابد.

فاطمه ملایی خبرنگار هفته نامه شایورد از زمان دبیرستان خبرنگار افتخاری بانگ جرس بوده است و برای این نشریه مطلب می فرستاده و بعدها به عنوان خبرنگار این نشریه فعالیت خود را شروع کرده است.

وی حدود ۶ سال خبرنگار بانگ جرس بوده و در حال حاضر ۳ سال است که در نشریه شایورد قلم می زند این خبرنگار باسابقه در گفتگو با ما می گوید :خبرنگاران، نمایندگان و نخبگان جامعه هستند، چرا که عدم نظارت و انتقاد سازنده از سوی خبرنگاران موجب بروز برخی ناکارآمدیها، عملکرد ضعیف و کج رویها از طرف مدیران و مسئولین می شود.

به حتم همه  ما با این جمله آشنا هستیم که می گویند خبرنگاری جزء مشاغل سخت است اما باید خبرنگار بود تا سختیهایش را با تمام وجود حس کرد.

وی از دغدغه هایی خبرنگاری برایمان گفت: خبرنگاری، شغلی پر از استرس و با فشار کاری زیاد است که زمان‌ کاری مشخصی ندارد و به ازای آن حقوقی هم  که می گیرد در شان خبرنگار نیست، همانطور که شاهد هستیم تا اهالی رسانه در حوزه خبرنگاری تا حدودی حرفه ای می شوند جذب روابط عمومی سازمانها می شوند که این بسیار تاسف برانگیز است و ما خبرنگاران خوب را از دست می دهیم زیرا خبرنگار، امنیت شغلی ندارد و باید در یک شغل دیگر تامین کننده نیازهای مالی خود باشد.

وی در ادامه می گوید : بالاخره کسانی که وارد حرفه خبرنگاری می شوند، علاقه و شوق وافری به این شغل دارند و همه سختیها را که برای آنها گاهی شیرین است تحمل می کنند، اما بی احترامی و بی توجهی چه از طرف مسئولین یا مردم غیر قابل تحمل است. هر چند در این سالها شاهد رفتارهای نه چندان مناسب از طرف بعضی از مسئولین یا افراد با خبرنگاران بوده ایم، متاسفانه نکته ای را که در اینجا ذکر کنم خبرنگاران آنطور که باید حاشیه امن ندارند و بارها مورد توهین و پرخاشگری از سوی افراد مختلف چه مردم و چه مسئولین قرار گرفته اند.

خبرنگار هفته نامه شایورد با اذعان بر اینکه همگان باید بپذیرند که دنیای امروز بدون خبرنگار غیر قابل تصور است گفت: خبرنگار مدافع حقوق مردم است و از آن طرف فعالیتهای انجام گرفته از طرف مسئولین را به سمع و نظر مردم می رساند و به طور مستقیم رابطه دو سویه ای بین مردم و مسئولین ایجاد می کند که این خود در پیشبرد اهداف یک جامعه پویا کمک می کند و به شفاف سازی بعضی از مسائل می پردازد، نکته ای که در اینجا ذکر آن ضروری است، در حال حاضر رشد خوبی در تعدد خبرنگار در رفسنجان دیده می شود، خبرنگارانی که در نوشتن اخبار می توان گفت حرفه ای عمل می کنند، اما خبرنگاران در رفسنجان کمتر به حوزه های حرفه ای به مانند ‌گزارش و یادداشت نویسی ورود پیدا کرده اند که کمبود آن احساس می شود و خبرنگارانی که به طور حرفه ای گزارش می نویسند به انگشتان یک‌ دست هم نمی رسد، به نظر می رسد بایستی یک تحول در این زمینه انجام گیرد و خبرنگاران خلاقیتهای خود را در گزارش و یادداشت نویسی بروز دهند.

خدیجه غلامی گزارشگر رادیو رفسنجان هم با بیان اینکه رادیو یک انتخاب آگاهانه بود و گزارشگری یک انتخاب عاشقانه گفت: از زمان شروع به کار رادیو رفسنجان یعنی از نهم بهمن ماه ۷۸ رسانه ی گرم رادیو، همدم جوانی ام شد تا گرمای حس با مردم و برای مردم بودن ،همراه زندگی ام شد و این موهبت خداوند است که توفیق همنشینی، همصحبتی و همدلی با مردم را روزی ام کرد تا به شغل خبرنگاری مباهات کنم و شاکر خداوند و تمام مردم و مسئولانی باشم که با همکاری خود ، آموختن دم به دم و عشق ورزی مضاعف را به من هدیه کرده اند، نگارندگان خبر، جز به عشق نمی کوشند و جز به رضای مردم و خدای شان نمی اندیشند. باشد که  مقبول افتد.

حسین میرزااسدی یکی دیگر از خبرنگاران باسابقه شهرستان رفسنجان است که ۱۳ سال سابقه فعالیت رسانه ای دارد و در حال حاضر خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) در شهرستان رفسنجان را عهده دار می باشد.

وی در طول دوران فعالیت خود با خبرگزاری های مختلفی از جمله ایرنا، فارس، مهر، ایکنا نیز همکاری داشته و در زمینه مطبوعات نیز علاوه بر همکاری با برخی مطبوعات کشوری، در حال حاضر در هفته نامه «رفسنجان» فعالیت می کند.

میرزااسدی در ابتدا با گرامیداشت یاد شهید صارمی و روز خبرنگار، بیان می کند: ۱۷ مرداد هر سال روزی نمادین برای بزرگداشت و پاسداشت خبرنگاران است کسانی که ساعت کاری آنها محدودیت ندارد، روز تعطیل برایشان بی معناست و تصور می شود در آسان ترین حوزه فعالیت می کنند اما در عین حال سخت ترین شغل را برگزیده اند.

وی عنوان می کند: اجازه بدهید در تعریف خبرنگار این جمله یکی از دوستان را نقل کنم که خبرنگار کسی است که با کفش پاره نردبان ترقی دیگران را حمل می کند!

این خبرنگار در خصوص اهمیت شغل خبرنگار اظهار می کند: خبرنگاری کار دشواری است که فقط باید خبرنگار باشید تا به سختی آن پی ببرید این در حالی است که خبرنگاران خود همیشه در حاشیه قرار دارند و کمتر به دغدغه ها و مشکلات آنها پرداخته می شود.

وی به نکته جالبی اشاره کرده و می گوید: خبرنگاران همیشه حقوق صنف های دیگر را پیگیری می کنند و درخواست های آنها را انعکاس می دهند اما نمی دانم چرا نه تنها دیگران، که حتی خود خبرنگاران نیزبه فکر پیگیری حقوق صنفی خود نیستند واین قشر با وجود اینکه یکی از مشاغل سخت را دارند، از نظر درآمدی در میان دهک های پایین جامعه هستند به شکلی که هیچ خبرنگار موفقی نیست که فقط یک شغل داشته باشد.

میرزااسدی مهمترین دغدغه خود و همکاران خبرنگار را نبود امنیت شغلی و شرایط مطمئن مالی اعلام کرده و می افزاید: چرا باید خبرنگاری بابت بیمه خود هنوز باید دغدغه داشته باشد؟ چرا باید از تعطیلی رسانه خود و بیکاری پس از آن هراس داشته باشد؟

وی راه اندازی خانه مطبوعات رفسنجان را نقطه عطفی در تاریخ رسانه رفسنجان می داند و می گوید: ایجاد خانه مطبوعات در رفسنجان کار بسیار ارزنده ای بود خصوصاً اینکه مدیر آن شخصیتی دانشگاهی و فرهیخته هستند و اطلاع دارم به صورت جدی پیگیر مطالبات همکاران رسانه ای هستند اما این موضوعات زمان نیاز دارد و اینکه امیدوارم به حاشیه نروند.

وی می افزاید: از خانه مطبوعات رفسنجان تقاضا داریم که پیگیر مطالبات جدی خبرنگاران رفسنجانی از جمله موضوع مسکن باشند تا این مسئله لاینحل بالاخره به سر و سامان برسد.

میرزااسدی با اشاره به شرایط سخت اقتصادی در کشور، افزود: اکنون ما در جنگ اقتصادی قرار داریم و در این شرایط وظیفه خبرنگاران خطیرتر است که با همه این سختی خبرنگاران می توانند با ایجاد موج مثبت به دور از ایجاد فضای یاس و نا امیدی این انگیزه را در افراد جامعه ایجاد کنند که در تولید و هر بخشی که هستند، تلاش کنند تا باری از دوش کشور بردارند تا از این گذرگاه سخت عبور کنیم.

مریم مرادی زاده خبرنگار پایگاه خبری خانه خشتی کار خبری خود را هفت سال قبل با این سایت خبری آغاز کرده است و از تجربه ی کارش اینطور می گوید:

قلم بدست میگیرم و می نویسم از خوشی ها و دردهایی که شنیدم و دیدم می خواهم همه چیز خوب بشود خوشی ها پایدار بماند و دردها کم شوند ، می خواهم اگر مادری در گوشم در بیماری اش گفت آنقدر قلمم محکم باشد که همه دستان خیر را به سمت این مادر بکشاند…
خبرنگاری حرفه ای زیبا و پرنقش و نگار است، یک جور نیستی هر روزی یک داستانی برای خودت داری، یک روز دنبال داستان امیر علی هستی که در بدترین شرایط زندگی می کند، روز دیگر دنبال داستان مادری که از درد قلب و نداشتن هزینه ی درمانش می نالد، روز دیگر داستان مرگ عاطفه ای را می شنوی را روزی برایش گزارش نوشتی …
یک روز هم می شود که خبر افتتاح و کارآفرینی را منتشر می کنی و خوشحالی از خوشحالی جوانان شهرت، از خبر ازدواج آسان ۱۴ زوج، از خبرهایی که رنگی زیبای بر چهره ی دنیا می زنند…
اما با همه این فراز و نشیب ها انچه برایم مهم است که می خواهم در این راه ثابت قدم بمانم، شغل خبرنگاری ام را کماکان ادامه خواهم داد.

بهرحال مشکلات خبرنگاران مختص یک روز و یک مراسم نیست، خبرنگاران تنها در یک روز از سال و آن هم در روز خبرنگار، دیده می شوند اما در همین روز هم شنونده ای برای شنیدن مشکلاتشان نیست، پایین بودن حقوق، مشکلات بیمه ای و سخت بودن شرایط کار از علت هایی است که خبرنگار را با چالش روبرو کرده است، گاها برخی خبرنگاران پس از چند سال و یا چند ماه فعالیت، کم می آورند و با قلم خداحافظی می کنند و تنها کسانی در این حرفه می مانند که عشق و علاقه مانع از خارج شدن آنها از این شغل شده است.

مسلما هیچ کس نمی داند در پس قلم‌زدن‌های خبرنگاران چه سختی و مشقت‌هایی وجود دارد، مشکلاتی که این روزها در رفسنجان نمود واقعی آن را در کاهش تیراژ نشریات، عدم انتشار به‌موقع، گرانی کاغذ، عدم داشتن بیمه درمانی و مستمری برای خبرنگاران حتی آن‌هایی که سال‌های سال سابقه کار خبری دارند به چشم می‌آید،هر چند می دانیم گفتن این مشکلات دردی را دوا نمی کند و هیچ کس حاضر نیست پای درد و دل خبرنگار بنشیند، خبرنگاری که همیشه مطالبات مردم را می‌نویسد و همیشه با مشکلات دست و پنجه نرم می کند ،از درد و رنج خود می گوید اما کسی صدای او را نمی شنود، از نبود بیمه،نداشتن حقوق کافی ، جایگاه شغلی در جامعه می‌گوید ولی صدایش شنیده نمی‌شود.

قطعا می دانیم این روز هم همچون سنوات گذشته می‌گذرد و خبرنگار مظلوم تر از گذشته در پیچ و خم وادی خبر و خبررسانی باقی می‌ماند و با این حال بدون آنکه لب به گله بگشاید دوباره فردا دنبال خبر و خبر رسانی می رود چرا که عشق به خبررسانی در وجود او عجین شده است.

گزارش :منیژه نوروزی

برچسب ها:
دغدغه های خبرنگاری در رفسنچان روز خبرنگار