ده روز فرصت برای آمادگی

عزاداری های ده روز اول قبل از اتفاق افتادن واقعه عاشورا سوالیست که ذهن اغلب جوانان و نوجوانان را به خود مشغول کرده است. مگر نه اینکه عزا دار شدن پس از از دست دادن کسی معنا میشود و طبق روایات، شهادت امام حسین (ع) در ده روز اول نیست پس چراقبل از اتفاق افتادن واقعه عاشورا عزاداری ها را شروع میکنیم؟

برای پاسخ به این سوال به روایتی از امام رضا (ع) تمسک میجوییم. امام میفرمایند:
هنگامی که ماه محرم شروع می‌شد،کسی پدرم را خندان نمی‌دید و هر روز ناراحتی او بیشتر می‌شد تا روز دهم محرم. پس وقتی روز دهم می‌رسید، آن روز روز مصیبت و اندوه و گریۀ او بود.

برای پاسخ به این سوال بر طبق روایت شاید بتوان گفت : علت این است که عزاداران قبل از روز عاشورا با ده شب عزاداری بتوانند خود را برای حضور در غم بزرگ عاشورا آماده کنند. از لحاظ منطقی هر چه خودمان را با شرایط جدید بیشتر وفق دهیم حضور و مواجه شدن با آن برایمان راحت تر است. بر همین اساس، حضور در ذکر مصیبت هولناک روز عاشورا قابل تحمل‌تر خواهد بود.
تمام عزاداران می‌دانند که اگر عزاداری از روز عاشورا یعنی همان روز شهادت اماممان (ع)شروع می‌شد چقدر ذکر مصیبت‌ها در عاشورا دردناک‌تر و غیرقابل تحمل‌تر می‌شد. همانطور که پیامبر فرموند: این حرارت را هر کسی حس کرده باشد، می‌داند بی مقدمه وارد روز عاشورا شدن بسیار دشوار است.
عزا داری دهه عاشورا رنگ و بوی حماسی دارد. به یکباره کل کشور به عزا مینشید، مغازه هایی که تا دیروز یک لباس مشکی هم برای فروش نداشتند پر از لباسهای سیاه رنگ میشوند و مهمتر از همه برادری و همدلی است که میان جوانان و سالخوردگان برای برپایی تکیه ها و هیئت ها به وجود می آید.
شاید حکمت عزاداری در این ده روز اول نیز نزدیکتر شدن دلها و کم شدن تعلقات دنیایی باشد.
ممکن است یک دهه عزاداری قبل از عاشورا برای بعضی‌ها، کسب توجه و آمادگی برای ایجاد سوز در روز دهم باشد. کسانی که دل غافلی دارند یا در اثر توجه به تعلقات دنیا احساس محبتشان به امام حسین(ع) کم شده باشد ده روز فرصت دارند تا در محافل عزاداری، آمادگی لازم را کسب نمایند تا مبادا در روز مصیبت بزرگ اباعبدالله (ع) بی‌توجه و بدون درک درست حضور پیدا کنند.
و در آخر شاید حکمت این است که عزاداری های ده روز اول بیشتر صرف یک نوع آمادگی برای جهاد را دارد تا سوگواری.

یادداشت از ریحانه حسن رحیمی