چند روزی است حضور بازیگران سینما در کشور برزیل خبر ساز شده و نگاه های پرسش گرایانه ای را به سوی آنها برگردانده است به طوری که حضور آنها در برزیل به همه چیز شبیه است الا کار فرهنگی!
به گزارش “خانه خشتی” به نقل از پایگاه خبری تحلیلی قم فردا، وقتی صحبت از سفر به برزیل در سریال پایتخت شد، نقی به بهبود قبطه می خورد و دلش می خواست هر جور شده به برزیل برود. اما دست تقدیر نقی را به رایگان به این خوش گذرانی فرهنگی برد آنهم با یک شلوار نصفه!!!
محسن تنابنده و برخی دیگر از بازیگرانی که با عنوان حامی فرهنگی به این سفر رفتند با عکس هایی که در سایت های اجتمایی از خود قرار داده اند کمی در افکار عمومی مردم ایجاد سوال کردند. خوشگذرانی بازیگران با این سر و وضع چه ربطی به فرهنگ دارد؟ چرا باید بازیگران وقتی به خارج از کشور میروند، با این رفتارها هویت اسلامی کشورمان را به مضحکه بگیرند؟ آیا کسانی که در عکس های ورزشگاه دیده نمی شوند به کار فرهنگی دیگری مشغولند یا مشغولند که فرهنگی کار کنند؟
عکس هایی که تاسف خیلی ها را به دنبال داشت و حیف و صد حیف که آب رفته به جوی باز نمی گردد. پوشش زنان که اصلا به زن مسلمان شبیه نیست چه رسد که نماینده آن باشند و پوشش مردان هم که بماند.
لابد تعریف کار فرهنگی عوض شده یا به تعاریف جدیدی منتسب شده است ،که جولان لباس های نامناسب، حرکات دور از شان و منزلت، عکس های گاه و بیگاه نامناسب خبر از کشاکش فرهنگ های ساخته و پرداخته و البته دور از هویت مردم عزیز کشور است.
این در حالی است که بعد از حرکت خانم بازیگر در جشنواره کن این بار نوبت به برزیل رسید تا برگ دیگری از حرکات غیر فرهنگی عده ای کمی از افراد جامعه آن هم به بهانه اعتلای فرهنگ ، به پای جامعه زنان ایرانی نوشته شود، جامعه زنانی که همواره نشان داده حفظ ارزش ها و باورهای دینی خود را مقدم تر و با ارزش تر از آن می داند که عده ای بخواهند به بهانه های گوناگون لکه های سیاه، در آن به وجود آورند.
وقتی صحبت از سفر به نمایندگی از قشر فرهنگی به میان می آید, حداقل چیزی که روی دوش فرد سنگینی می کند, حس مسئولیت و البته ادای حق مطلب است, اما در حرکات این بازیگران هر چیزی دیده می شود الا حس مسئولیت نسبت به هویت ایرانی, احساس دین به احساسات هوادارن و جوانان ایرانی, و در نهایت مسلمان بودن و اسلام گرایی واقعی.
در دورانی که نگاه همه دنیا به اسلام وایران به عنوان یک کشور شیعه است اینگونه حرکات نشان از نا آگاهی و دهن کجی به تمام اقدامات سخت کوشانه و شبانه روزی مسئولان کشور در جهت ارتقای سطح آموزه های دینی به شمار می رود و آدمی را سخت به فکر فرو می برد که اینگونه حرکات سخیف از کجا نشات می گیرد؟ از ناآگاهی یا بی توجهی و نادانی؟!