در شرایط عادی و غیر ماه روزه و عبادت،اطعام نمودن عمل بسیار پسندیده و موجب اجر فراوان اخروی خواهد بود،اما دادن افطاری به روزه داران از ابعاد دیگری برخوردار است که صورت ملکوتی آن کناره گرفتن از آتش و آزاد نمودن بندگان و مزین شدن روح به خصال بارز انسانیت است;آن هم در ابعادی که از ادراک امثال ما خارج است و چه خوب است نصیحت امام همیشه آویزهء گوشمان باشد:
“پسرم ما که عاجز از شکر او و نعمتهای بی منتهای اوییم،پس چه بهتر که از خدمت به بندگان او غفلت نکنیم که خدمت به آنها خدمت به حق است،چه که همه از اویند;هیچگاه در خدمت به خلق الله خود را طلبکار مدان که آنها به حق، منت بر ما دارند که وسیله خدمت به او جل و علا هستند.”
پس چه زیبا و نیکوست که مسلمانان در این روزهای رمضان با دادن افطاری هم دارای ثواب و هم دارای اجر اخروی شوند ،دادن افطاری باعث صله رحم و دید و بازدیدهایی هم می شود.
توصیه های عملی:
۱٫بهتر است برای خویش برنامهء افطاری دادن را در روزهای معین بنویسید،خود قصد این عمل هم نزد خداوند بی ثواب نخواهد بود.
۲٫خالص نمودن برنامه های افطاری دادن از شئون نفسانی و قصد تقرب داشتن در این امور.
۳٫سعی بر اصلاح و وصل ارحام داشته باشیم;چه درباره خودمان و چه درباره اطرافیان
۴٫ارتباط با همه اقوام به منظور اطلاع یافتن از نیازمندیهای آنها و سپس در حد توان و به اندازه مقدور در جلب منافع و دفع مضار از آنها اقدام کنیم.
۵٫در میان ارحام نسبت به پدر و مادر احترام و رسیدگی ویژهای داشته باشیم.
منبع: کرمان ۱۴۰۰
