گفتگوی خانه خشتی با دل و جیگر دارترین کارگر رفسنجانی

به گزارش خبرنگار “خانه خشتی“، روز جهانی کارگر بهانه ای بود تا به سراغ یکی از دل و جیگر دارترین کارگران رفسنجان برویم که شغلش را با رضایت قلبی انتخاب کرده است و از انجام آن واهمه ای ندارد.

خانمی ۳۴ ساله که با رضایت همسرش وارد این شغل شده و اکنون از مردمی می نالد که حاضر به مراوده با او نیستند.

این بانوی غسال که از حضور او در آرامستان شهرداری رفسنجان شش ماه می گذرد، تاکنون ۲۰۰ میت را غسل داده و وقتی از او می پرسیم به بهشت می رود یا نه، چشمانش را می بندد و می گوید: اگر خدا قبول کند.

کمتر کسی حاضر می شود به این شغل تن بدهد و از انجام آن رضایت داشته باشد، در حالی که میهمان پایگاه خانه خشتی با تأکید بر اینکه شغلش سخت نیست، از خاطرات کوتاه و مختصر مرده هایی برایمان می گوید که هر کدام برای خودشان داستانی دارند.

«وقتی برای اولین بار می خواستم به غسالخانه بروم، ترس عجیبی داشتم؛ به سقاخانه ابوالفضل مجاور خانه مان رفتم و از حضرت عباس (ع) مدد خواستم، از قمر بنی هاشم خواستم کاری کند که نه از مرده بترسم و نه دلهره ای به دلم راه دهم؛ از آن زمان تاکنون آرامش عجیبی دارم و هیچ ترسی در وجودم نیست»

این ها تنها بخشی از صحبت های خانم ۳۴ ساله ای است که این روزها از برخورد سراسر اکراه مردمان رنج می برد، از اینکه تصور می کنند غسالی شغل بدی است، دلش می گیرد وقتی مردم حاضر نیستند از دست او چیزی بخورند.

برای بانویی که از حضور او در غسالخانه شش ماه می گذرد، غسل دادن میتی که او را کالبدشکافی کرده اند سخت تر از سایرین است، حتی از تصادف هایی برایمان می گوید که هنوز از آن ها خاطره هایی سخت به یاد دارد.

غسال ۳۴ ساله رفسنجانی که از نوزاد تازه متولد شده تا پیرزن ۱۱۰ ساله را غسل داده است، کارگر با دل و جرأتی است که نه از مرگ می هراسد، نه از مرده؛ برای او فاصله زندگی از تولد تا مرگ مهم است که چه کند تا خوب زندگی کند و خدا را از خود راضی نماید.

مادر ۳۴ ساله مثل سایر مادران غذا می پزد، فرزندانش را راهی مدرسه و دانشگاه می کند، با رویی خوش و چهره ای گشاده برخورد می کند ولی مانند بسیاری از مردم از میت نمی ترسد.