به گزارش خبرنگار “خانه خشتی“، در اولین روز ایام البیض به مساجد رفسنجان رفتیم، جمعیت زیادی برای اعتکاف حاضر شده بودند که پروانه وار راز و نیاز می کردند، پدارنی که با فرزندانشان ام داوود می خواندند و جوانانی که در خلوتشان تنها ذکر و یاد خدا راه داشت.
خبری از تلفن همراه و شبکه های اجتماعی نبود، جوان ترها دست شسته بودند از همه پیامک هایی که به آن ها عادت کرده بودند و شب و روز برایشان نگذاشته بود؛
اینجا ارتباط مستقیم با خدا برقرار بود، مسجد بود، قرآن بود، فصل رجب هم رسیده بود، یک دل صاف می خواست تا به شبکه الهی وصل شوی و همه پیام های خدای مهربانی ها را دریافت کنی؛
جمعی آمده بودند با معبودشان راز و نیاز کنند؛
برای تفکر آمده بودند عده ای، تا بدانند از کجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود؛
چشم دل همه معتکفین روشن باشد که خدایشان وعده روزی می دهد به آن ها، از آن پاداش هایی که نه چشمی دیده و نه گوشی شنیده است؛
جوان تر ها می گفتند آمده ایم از این فرصت استفاده کنیم، غنیمت شمرده بودند لحظه لحظه های عبادت با خدای یکتا را؛
بزرگترها مجالی نمی دادند، گوی سبقت را از بغل دستی شان می گرفتند و بی پروا و به سرعت می تاختند، نکند در دریافت ثواب الهی عقب بیفتند؛
کوچکتر ها آمده بودند بندگی بیاموزند،
بعضی ها چه خلوتی کرده بودند، مناجات می کردند، اشک می ریختند، زمزم می کردند؛ آمده بودند تا بیدار شوند؛
اینجا فقیر و غنی معنی نداشت، همه یک دست شده بودند، اقتصاددان تر ها هم حتی فرار کرده بودند از بازار بورس و سکه؛ انگار سود اعتکاف برایشان درآمد بیشتری به ارمغان می آورد؛
مسن ترهای با سابقه هم آمده بودند تا چند روزی فاصله بگیرند از دنیا و با پروردگار خویش خلوت کنند؛
طلبه جوان هم آمده بود به میهمانی خدا، پر شور حاضر شده بود تا خودسازی کند؛
دل ها بدجور هوایی شد در میلاد مولود کعبه؛ فضای معنوی مسجد و عطر خوش اذان و همجواری با شهدای گمنام باشد و هوایی نشوی ضرر کردی!
گزارش: بهنازشریفی