صدور مجوز ساخت یک فیلم در ژانر دفاع مقدس برای کسی که حامی ضد انقلاب است.
خانه خشتی: همین چند ماه پیش تهمینه میلانی با مسیح علی نژاد، راهی برای ارتباط با فعالین فرهنگی و سیاسی داخل کشور را آغاز کرده به گفتگو نشست و در اظهار نظری قابل تامل درباره عریان شدن گلشیفته فراهانی گفت: گلشیفته دختر من است. خانه خشتی به نقل از فارس، وی که هم اکنون دعوت […]
خانه خشتی: همین چند ماه پیش تهمینه میلانی با مسیح علی نژاد، راهی برای ارتباط با فعالین فرهنگی و سیاسی داخل کشور را آغاز کرده به گفتگو نشست و در اظهار نظری قابل تامل درباره عریان شدن گلشیفته فراهانی گفت: گلشیفته دختر من است.
خانه خشتی به نقل از فارس، وی که هم اکنون دعوت به ساخت فیلمی برگرفته از داستان کتاب “دا” در ژانر دفاع مقدس شده است، که پس از عریان شدن گلشیفته در اظهار نظر حمایت آمیز و تامل برانگیز گفت: گلشیفته دختر من است.
این درحالی است که روز گذشته رویداد تصاویر جنجالی و مستهجن دیگری از رسوایی گلشیفته را با سانسور و پوشاندن حجم قابل توجهی ازین تصاویر زشت و شنیع منتشر کرد.
پس از آن، تهمینه میلانی که از عریان شدن گلشیفته حمایت کرده با انتشار تصویر خارج از عرف خود در کنار (ب.و) بازیگر فاسد فیلم فارسی های قبل از انقلاب در صفحه فیس بوکش تاسف اهالی متعهد سینمای کشور را برانگیخت.
تهمینه میلانی درگفتگو با علی نژاد در حالی دم از هنر سیاسی میزند که در سخنانش از فحاشی و اتهام زدن های غیر اخلاقی به همکاران سینماگر خود با ذکر اسامی ابایی ندارد و هنرمندانی که در فتنه ۸۸ به قوانین جمهوری اسلامی احترام گذاشته اند را افرادی عقده ای و پر از کمبود دانسته و دست ندادن با آنها را از جمله افتخارات خود عنوان می کند.
این در حالی است که همین چند روز پیش شورای صدور پروانه فیلم سازی، مجوز ساخت فیلم “تنهایی پرهیاهو” در ژانر دفاع مقدس را برای تهمینه میلانی صادر می کند.
صدور مجوز ساخت یک فیلم در ژانر دفاع مقدس برای کسی صادر می شود که آرزو دارد “مهر انگیز کار” همان ضد انقلاب فراری کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شود تا به وی رای بدهد.
نکته قابل توجه این است که افرادی همچون حاتمی کیا که پرکارترین کارگردان دفاع مقدس است با بی مهری مسئولین مواجه می شود تا تهمینه میلانی مجالی برای ساختن اینگونه فیلم ها بیابد.
کسی که با ساخت فیلم نیمه پنهان در سال ۷۹ به اتهام اقدام علیه امنیت ملی، همکاری با گروههای معاند و تشویش اذهان عمومی از طریق آثار هنری دستگیر شد.
هرچند به اعتقاد برخی نیمه پنهان بیان علاقه میلانی به مهرجویی با مایه ای سیاسی است.
اما روند تولید فیلم هایی با رنگ و بوی سیاسی توام با پرده های خارج از عرف از سوی تهمینه میلانی همچنان ادامه یافت؛ تا آنجا که حضور ۸ روزه در زندان تهمینه را با دخترانی آشنا کرد که بعدها زندگی آنها را در فیلمی به نام تسویه حساب در سال ۸۶ به تصویر کشید.
تهمینه میلانی از آن دسته فیلمسازانی است که دغدغه اصلی‌اش تصویر زن و نگاه زنانه فمینیستی و ناروا نسبت به اوست چرا که میلانی زنان را نیز مانند سایر اقشار ایران افرادی عقده ای می شناسد و در برنامه هفت بر آن تاکید کرده است.
میلانی فیلمسازی را با فیلم «بچه‌های طلاق» در سال ۶۸ آغاز کرده و فعالیت فیلمسازیش را با «افسانه آه» در سال ۶۹، «دیگه چه خبر؟» در سال ۷۰ و «کاکادو» در سال ۷۳ پی می‌گیرد.
آنچه میلانی را به عنوان یک کارگردان زن در سینما مطرح می‌سازد، فیلمی جنجالی است با عنوان “دو زن” که تلاش می کند در راستای پرداختن به مسائل حقوقی، وضعیت دو زن را در جامعه‌ای سنتی و در حال گذار به سوی مدرنیسم نشان می‌دهد.
«دو زن» محصول سال ۷۷ میلانی، پرده اول از تریلوژی فمینیستی این کارگردان است که خود هدف از آن را خردمند کردن زنان نسبت به شرایط اجتماعی و حقوق از دست رفته‌شان می‌داند.
پرده دوم این تریلوژی زنانه، فیلم «نیمه پنهان» ساخته سال ۷۹ است که ترکیب مضمونی عاشقانه با مایه‌های سیاسی اجتماعی دارد و بالاخره سومین پرده «واکنش پنجم» تولید سال ۸۰ بوده که واکنشی است زنانه علیه قوانین جامعه مردسالار. میلانی معتقد است که «دو زن» تشریح جایگاه زنان در مناسبات جامعه‌ای سنتی است که هویتی برای زنان نمی‌شناسد و «نیمه پنهان»، بیان اندیشه‌ها، آرزوها و فعالیت‌های سیاسی اجتماعی آنان که به سرکوب شدن از سوی شرایط جامعه مردسالار می‌انجامد و در نهایت زنان در «واکنش پنجم» به اعتراض در مقابل جامعه مردان واکنش نشان می‌دهند.
میلانی در این فیلم‌ها، به بهانه دفاع از حقوق زنان، خواسته یا ناخواسته به طرح دیدگاه‌ها و نظریه‌های فمینیستی پرداخته است، وی تحت تأثیر نظریه‌های فمینیستی و با نادیده‌انگاری جایگاه و موقعیت زن مسلمان ایرانی، تلاش می کند مشکلات اجتماعی زنان را به گونه‌ای تفسیر کند که نسخه‌های از پیش نوشته شده فمینیسم، راه درمان آن باشد.
اینکه چرا حوزه هنری می بایست امکانات دولتی و بیت المال را در اختیار کارگردانی اینچنینی قرار دهد سوالی است که قاطبه جامعه هنری کشور در یک مطالبه عمومی می بایست آنرا تعقیب کنند.
