به گزارش “خانه خشتی“، در حالی که روزانه در گوشه و کنار شهر شاهد علم شدن ستون های یک واحد صنعتی و کارخانه و مرکز تولیدی هستیم، برخی کارگران شاغل از عدم پرداخت دستمزدشان توسط کارفرما اعتراض دارند.
کارگرانی که برای پرداخت هزینه های زندگی خود متحمل رنج فراوانی هستند و گاهاً به سختی و با داشتن چندین شغل امور زندگیشان را می گذرانند، با پرداخت نشدن حقوق و مزایایشان از سوی کارفرما، متوجه سنگینی باری بر دوششان می شوند.
کارفرماهایی که شاید به واسطه حمایت مالی و فرهنگی از برنامه های مختلف در قالب اسپانسر و افزایش واحدهای تولیدی وابسته از پرداخت دستمزد کارگران خود عاجزند.
بررسی سرانگشتی درآمد ظاهری برخی کارفرماها و سفرهای داخلی و خارجی آن ها گواه این است که نداشتن پول و سرمایه نمی تواند عامل پرداخت نشدن حقوق کارگران واحدهای تولیدی و صنعتی باشد.
کارگرانی که اگر نباشند، چرخ اقتصاد نمی چرخد، اکنون باید صورتشان را با سیلی سرخ نگه دارند و از تجمع و اعتراض بیم داشته باشند که مبادا از محل کارشان اخراج شوند و حتی ماندن در شغل شان را بدون دریافت دستمزد بر نداشتن شغل ترجیح دهند.
در کنار همه نامهربانی ها به این قشر زحمت کش، این گروه جامعه همیشه باید چوب فراموشی از سوی مراکز مختلف دولتی و خصوصی را بخورند.
با وجود حامیان مختلف از قبیل اداره کار و سازمان های بیمه، سرنوشت دستمزد این قشر هر روز بدتر و بدتر شده و هرازگاهی اخبار ناگوار از بی مهری دستگاه های داخلی نسبت به کارگران به گوش می رسد؛ یکی از کاهش دستمزد گروهی از آن ها خبر می دهد و دیگری از عدم پرداخت وام کالا و … .
در کنار تأکیدات ویژه رهبر انقلاب به بحث اقتصاد مقاومتی و با وجود اهمیت پرداخت دستمزد کارگر پیش از خشک شدن عرقش در احادیث و روایات معصومین و با علم به اینکه هر پیشرفتی در مجموعه مدیون توجه به نیروی انسانی آن مجموعه است، آیا ادامه چنین بدقولی ها و نابسامانی ها در پرداخت، موجب کاهش تولید داخل و نیل به بی کیفیتی تولیدات داخلی نمی شود؟
یادداشت از : بهناز شریفی