پای درد دل کارگران سرگذر رفسنجان / درد بیکاری که آنان را شرمنده زن و فرزند کرده است

به گزارش خانه خشتی، بهتر است ما خبرنگاران در گرماگیر جمع آوری خبر از این مسئول و آن مسئول شهر سری هم به دل شهر و مردم بزنیم، کارگران سرگذری یکی از اینهایی است که می گویم، کارگرانی که هر روز صبح به نیت درآوردن پولی برا بستن زخم همیشه باز مخارج خانواده شان از خانه بیرون می زنند و در یکی از میدان های این شهر جمع می شوند و منتظر کارفرمایی که آنان را برای یک روز هم شده بر سر کاری ببرد.

برخی از میدان های رفسنجان از جمله میدان کمال آباد، چهاراه طلاب خانه و میدان موزه ریاست جمهوری رفسنجان هر روز سال محل تجمع این کارگران روز مزد است.

حوالی ساعت ۹:۳۰ صبح میدان موزه ریاست جمهوری رفسنجان

به سمت میدان حرکت کردیم که شاید اگر نتوانیم گره ای از کار این کارگران باز کنیم لااقل پای درد دل آنان بنشینیم؛ به میدان که رسیدیم با جمعیت زیادی کارگر ایرانی روبه رو شدیم که فکرش را نمیکردیم ، کارگران متنظرن، هر ماشینی که می ایستد به گمان اینکه کارفرما یا همان اربابی است که به دنبال کارگر آمده همه به سمتش می دوند که خوب شاید از میان همه یکی را با خود ببرد و شایدم هم به توافق نرسند و … .

رفتیم که با آنها صحبت کنیم گفتند حرفی نداریم چه فایده که بگوییم و کسی جوابی ندهد تا حالا چندین خبرنگار آمدند و رفتند اما سودی به حال ما کارگران سر میدانی نداشته است.

محمدی کارگری با هفت نفر خانوار وقتی پرسیدم درآمدت در ماه چقدر است گفت: هیچی از عید تا حالا ۱۰ روز هم کار نکردم بیمه جایی نیستم مگر یارانه کفاف زندگیمان را می دهد ؟

صالحی به نمایندگی از کارگران جلو آمد و گفت: شغل ما کارگری است اما واقعا نیازمندیم به خاطر هزار تومن از صبح تا شب اینجا منتظر می نشینیم آخر سر هم دست خالی به خانه برمیگردیم و باید شرمنده زن و فرزند باشیم.

او ادامه داد: این کارگران دردهای زیادی دارند، یکی می خواهد دختر عروس کند یکی پسرش را داماد یکی هم خانه ندارد، اما مگر این پول کفاف جایی را می دهد.

به گفته خود کارگران اکثرشان در ماه میانگین ۱۰ روز کار می کنند یعنی ۳۵۰ تا ۴۰۰ تومان حقوق اکثر آنان در ماه است و بیشترشان هم تحت پوشش بیمه کارگری نیستند .

علیپور کارگر ۶۰ ساله ای بود که تحت پوششش بیمه کارگری بود اما به خاطر بیکاری و نداشتن درآمد یکسال نتوانسته که حق بیمه خود را بپردازد.

بنی اسدی یکی دیگر از کارگران مسن میدان موزه بود که گفت: بیکار می آییم میدان و بیکار برمیگردیم، با این حقوق از عهده ی ۶ نفر خانوار بر نمی آیم، الان نزدیک دوهفته است که هر روز به اینجا می آیم اما کاری نیست.

شمسی کارگر میانسال میدان موزه گفت: ما کار نداریم حقوقی نداریم اما از آن طرف قبض آب و برق و گازمان را زیاد می کنند.

علیپور که حرف ناگفته زیاد داشت دوباره جلو آمد و گفت: دولت فکری برای کارگران سر میدان ها بردارد ، چهار سال دیگه همین کارگران نان خشک هم ندارند بخورند، دولت فکری به حال کارگران بیچاره کند که نان شب ندارند.

کارگران سر میدان موزه ریاست جمهوری رفسنجان گفتند ما زیر نظر هیچ صنفی نیستیم و کسی از ما حمایت نمی کند البته چندین باری هم برای حل مشکلاتشان به فرمانداری مراجعه کرده اند و وعده هایی برای حل آنها داده شده است.

مشکل عمده این کارگران اتباع خارجی غیرمجاز است، انگار زیر قیمت کار می کنند، اربابانی که مراجعه می کنند از ترس پرداختن یک قِران پول بیشتر کارگر تبعه ای که پول کمتری میگیرد را با خود می برند و از آن طرف هم از این کارگران بیچاره بیگاری می کشند و آخر سر هم با دوبرابر زیر قیمت آنها را روانه خانه می کنند.

امید است که این گزارش خانه خشتی بتواند گوشه ای از مشکلات این کارگران را به گوش مسئولین شهر برساند.

گزارش : مریم مرادی

عکس: محمد کاظم حسینی