در کوچه، پس کوچه های بی نام و نشان
صدای نت ها با ریتمی هراسناک در آینده ای نه چندان دور
در حالی که قطار بیکاری در کشورمان هر روز بر سرعتش افزوده می شود و در حال طی کردن پیچ های خطرناک و گردنه های دلهره آور است. اصرار بر ماندن افاغنه در ایران حتی اگر اصولی باشد، به واسطه عواقب حضور آنان در کشورمان در این مقطع از زمان به مصلحت نیست.
به گزارش “خانه خشتی”؛ همین چند وقت پیش استاندار اسبق کرمان اعلام نمود که حدود ۲۰۰ هزار فرصت شغلی توسط افاغنه در استان کرمان اشغال شده است و این در حالیست که در حال حاضر و طبق آخرین آمارها کمی بیش از دو میلیون و ۵۰۰ هزار نفر در کشور متقاضی کار هستند که در گروه بیکاران مطلق قرار دارند.
نکته حائز اهمیت اینکه از این تعداد، حدود یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر فارغ التحصیل دانشگاه ها و حدافل دارای مدارک فوق دیپلم به بالا هستند.
بلا شک با هر دیدگاه و از هر پنجره ای که به مقوله حضور افاغنه در ایران نگاه نماییم، اشتغال افاغنه و اصولا بیگانگان بدون ضوابط و مقررات خاص در هر کشوری باعث بسیاری از ناهنجاری ها، بزهکاری ها و در کشور ایران باعث تشدید بیکاری مفرط خواهد شد.
اشتغال اتباع بیگانه در ایران یکی از مسائلی است که در ۳ دهه گذشته به چالشی در بازار کار ایران تبدیل شده است و دولت ها عملا اقدامات موثری را در ساماندهی این موضوع انجام نداده اند.
ازدواج دختران ایرانی با مردان افغان به آرامی اما روان و مداوم، به دنبال رهایی از قید و بندهای قانونی و عرف جغرافیایی، در حال شیوع و شاید بی پروایی و بی اعتباری است.
بی اعتباری و بی پروایی با رهایی این زنان، یعنی همان دختران دیروز ایرانی با فرزندانی از جنس بی شناسنامه و بی تابعیت و رها شده در کوچه، پس کوچه های بی نام و نشان، نوای اپرای حضور افاغنه در ایران است. که صدای نت های آن با ریتمی هراسناک در آینده ای نه چندان دور گوش فلک را کر خواهد نمود.
اگر با کمی دقت به ریتم نت های این اپرا گوش جان بسپاریم، حتما صدای نت جعل اسناد هویتی، سرقت های بزرگ، آدم ربایی، قتل های فجیع، مفاسد اخلاقی، مواد مخدر و شاید جاسوسی افاغنه را همراه با مشکلات دیگر درحوزه های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی در جای، جای مرزهای جغرافیایی کشورمان خواهیم شنید.
یادداشت از: هوشنگ حمزه نژاد