قدیما می گفتن دیپلماسی اقتدار و انقلاب؛الان می گن یهویی همین حالا

دیپلماسی که یهویی گریز از انقلاب و اقتدار می زند و سری به یهویی های خودش می زند، مثلا یهویی رئیس جمهور گوشی تلفن را برمی دارد و با اوباما رئیس جمهور آمریکا به گفتگو می نشیند ( هر چند که که هر دو طرف منکر برقراری تماس شده و تماس گیرنده را طرف مقابل معرفی کرده اند) و یا یهویی و به صورت کاملا ناخواسته وزیر امورخارجه محمدجواد ظریف با جان کری در خیابان های ژنو هم قدم می شود و در آخرین یهویی که دیگه خیلی جالبتر اتفاق افتاده،  دست دادن ظریف با اوباما در یک پیچ از بن بستهای سازمان ملل؛پیچی که هیچ راهی به جز دست دادن برای رهایی از این مخمصه وجود نداشته است، اتفاق می افتد.

یادش بخیر روزهایی که دیپلماسی اقتدار و انقلاب بر کرسی ها مقتدرانه می نشست و سخن می گفت؛ البته هر چند که ما موفقیت ها و توانایی های دیپلماسی امروزه را انکار نمی کنیم اما هرگز موافق دیپلماسی های یهویی نخواهیم بود.

در شرایطی که در پشت مرزهای کشور ترورسیم ها چون خونخوارانی در صف های تنیده در هم پا بر زمین می کوبند ، در حالی که ۴۰۰ جنازه از مهاجران الی الله ،هدیه ی عربستان در حج امسال بوده است و در حالی که دولت ورشکسته سعودی برای ایران شاخ و شانه می‌کشد،این نوع خاص از دیپلمات یهویی و لبخند بر لب چون آواری است که بر سر اقتدار و انقلاب ریخته می شود.

هر چند دست دادن به دشمن در هیچ شرایط و با هیچ انگیزه ای قابل توجیه نیست و همین امر ملت ایران را بر آن داشت تا از وزیر خارجه مان بخواهد تا در قبال این عملش پاسخگو باشد، ملتی که همه ی رفتارها و کردار مسئولین نظام را به دقت زیر نظر دارد تا در مواردی که خدای ناکرده اگر یکی از مسئولین از انقلاب و اقتدار نظام جمهوری اسلامی ایران فاصله گرفت به موقع و به جا تذکر دهند.

نوشته: اعظم پسند

انتهای پیام/